Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/12

z Mossul ułożył swe sprawozdanie. Nie możemy udać się wprost na zachód.
 — W takim razie pozostają nam dwie drogi — rzekł Mohammed.
 — Jedna idzie przez Tijari ku Butan, a druga w dół na Cab.
 — Obie są nie tyle dla zbiegłego więźnia niebezpieczne, co niepewne wogóle. Wolę jednak drogę na południe, pomimo że wiedzie przez kraj Abu Salmanów.
 Z zapatrywaniem tem zgodzili się także inni, a Anglikowi było wszystko jedno. Postanowiono więc jechać przez Gumri do Lican, a stąd wzdłuż rzeki aż do miejsca, gdzie skręca się wielkim kręgiem przez kraj Kurdów Szirwan i Zibar, przeciąć ten luk jazdą w poprzek przez góry Tura Ghara i Hair. Tak musieliśmy się dostać nad brzeg Akry, a wzdłuż niego znowu do Cabu.
 Zgodziwszy się na to, udaliśmy się na spoczynek. Spałem twardo i przebudziło mię dopiero uderzenie w bok, zadane mi przez śpiącego obok mnie Anglika.
 — Master! — szeptał. — Kroki na dworze! Ktoś się skrada.
 Nadsłuchiwałem z uwagą, ale konie były nie całkiem spokojne i nie można było dowierzać słuchowi.
 — Zdaje się, że to nic — rzekłem. — Nie jesteśmy w dzikiem polu, gdzie każdy, spowodowany przez człowieka szelest, oznacza bliskość niebezpieczeństwa. Prawdopodobnie nie poszli jeszcze spać we wsi.
 — Niech sobie! Położyć się na nos! Well! Dobranoc, master!
 Obrócił się na drugą stronę, ale po chwili jął nadsłuchiwać ponownie. Ja także usłyszałem szmer jakiś z dziedzińca.
 — Są na dziedzińcu — szepnął mi Lindsay.
 — Zdaje się. Uważacie, jaki dobry pies. Zrozumiał, że ma tylko na dach uważać i teraz nie wydaje głosu ze siebie.
 — Szlachetna rasa! Nie chce tych drabów spłoszyć, lecz pochwycić!
 Teraz potrwało długo, zanim zasnęliśmy. Upłynęło z pół godziny, gdy usłyszałem ciche stąpania przed frontem domu. Trąciłem Lindsaya.
 — Słyszę już! — rzekł. — Co oni zamierzają?

12