Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/128

 — Czyż nie przyznałeś się sam, że dałeś im radę, by się cofnęli na drugą stronę rzeki? — Zwracając się zaś do drugich, dodał: — Widzicie zatem, że nie jest naszym przyjacielem lecz zdrajcą.
 Odpowiedziałem mu:
 — Właśnie dla tego, że jestem waszym przyjacielem, dałem im tę radę. Gdyby pierwszy z ich ludzi padł od waszej broni, zabiliby beja natychmiast. Czy mam może powrócić i powiedzieć bejowi, że nie zważacie na jego życie?
 — Sądzisz więc, że nie należy nam ich wcale atakować?
 — Oczywiście tak sądzę.
 — Panie, masz nas za tchórzów, którzy nie chcą nawet pomścić ludzi wczoraj poległych?
 — Nie, uważam was za wojowników walecznych, ale także za ludzi rozumnych, którzy nie popędzą na oślep w objęcia śmierci. Znacie Cab; któż z was chciałby się przeprawić, gdy po drugiej stronie leży nieprzyjaciel i każdego z was może kulą powitać?
 — Temu tylko ty jesteś winien!
 — Ba! Uratowałem tem życie bejowi. Czyżby to miało być daremne?
 — Chciałeś ocalić swoje życie, nie jego!
 — Mylisz się. Ja i moi towarzysze jesteśmy gośćmi meleka. Więźniami są tylko bej i schwytani z nim razem Kurdowie. Zginą, skoro tylko rozpoczniecie kroki nieprzyjacielskie.
 — A jeśli nie uwierzymy, że jesteś gościem meleka, jak nam to udowodnisz?
 — Czy stałbym tu, gdybym był więźniem?
 — Mógł cię wypuścić na słowo. Z jakiego powodu wziął cię melek pod opiekę swojego domu? Kto polecił cię jemu, melekowi z Lican?
 Odpowiedzieć musiałem, ale wyznaję otwarcie, że wstydziłem się wymówić imię kobiety.
 — Wstawiła się u niego za mną wprawdzie tylko kobieta, jej słowo jednak wiele znaczy u niego.
 — Jak ona się nazywa?
 — Marah Durimeh.

124