Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/129

 Obawiałem się ośmieszenia, to też zaskoczyło mię niepospolicie wrażenie, wywołane przez to imię. Aga zdumiał się widocznie i rzekł:
 — Marah Durimeh? Gdzie ją spotkałeś?
 — W Amadijah.
 — Kiedy?
 — Przed kilku dniami.
 — Jak ją spotkałeś?
 — Jej prawnuczka zjadła truciznę, a że jestem hekimem, zawołano mnie do niej. Zastałem tam Marah Durimeh i ocaliłem chorą.
 — Czy powiedziałeś staruszce, że się udajesz do Gumri i do Lican?
 — Tak.
 — Czy cię nie przestrzegała?
 — Przestrzegała.
 — A co uczyniła, gdy obstawałeś przy swojem postanowieniu? Namyśl się! Może powiedziała ci słowo, którego mi nie wolno wymienić.
 — Powiedziała, żebym pytał o Ruh i’ kulyan, skoro znajdę się w niebezpieczeństwie. Mówiła, że on mię ochroni.
 Zaledwie wymówiłem to słowo, wstał mój interlokutor, tak nieprzyjaźnie dla mnie usposobiony dotychczas, i wyciągnął do mnie rękę.
 — Emirze, nie wiedziałem o tem. Przebacz mi! Komu Marah Durimeh to słowo powiedziała, temu nic stać się nie może. A teraz mowy twojej usłuchają i poważać będą uszy nasze. Jakie siły mają Nazarahowie?
 — Tego nie zdradzę. Jestem tak samo ich przyjacielem, jak waszym; im także nie powiem, jakie wasze siły.
 — Jesteś bardziej ostrożnym, niż należy. Czy sądzisz, że zabiją beja rzeczywiście, jeśli ich zaatakujemy?
 — Jestem o tem przekonany.
 — A czy wydadzą go, gdy się cofniemy?
 — Nie wiem, ale spodziewam się tego. Melek mnie posłucha.
 — Ale zabito kilku naszych; muszą być pomszczeni.
 — Czyż nie zabijaliście ich tysiącami?
 — Dziesięciu Kurdów więcej znaczy, niż tysiąc Nazarahów!

125