Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/131

 Misja ta wydała mi się trochę podejrzaną, albo pozbawioną przynajmniej przezorności. W każdym razie trzeba było wielkiej odwagi, aby się ośmielić wejść między wrogich Kurdów.
 — Panie — odrzekł — nie było cię zbyt długo, więc melek przysłał mnie, by ci powiedzieć, że bej zginie, jeśli jak najprędzej nie wrócisz.
 — Widzicie, że wam oznajmiłem prawdę — rzekłem, zwracając się do Kurdów. — Puście tego człowieka, żeby wrócił co prędzej. Niechaj powie melekowi, że mi się nic nie stało i że mnie ujrzy niebawem u siebie.
 — Odprowadźcie go! — rozkazał aga.
 Posłuchano natychmiast, poczem układy rozpoczęły się na nowo.
 Musiałem sobie powiedzieć, że zjawienie się tego człowieka dobrze wpływa na postanowienie Kurdów a jednak wydało mi się dziwnem, że go wysłano. Wszak melek jeszcze niedawno bynajmniej nie był tak żądnym krwi, a ze względu na mnie groźba także nie była potrzebna, ponieważ jako gość beja nie miałem powodu do żadnych obaw.
 Nareszcie zdecydowano się i zawołano mnie znowu. Dowódca zabrał głos i rzekł:
 — Panie, czy przyrzekasz nam nie powiedzieć u Nazarahów ani słowa na naszą szkodę?
 — Przyrzekam.
 — Wrócisz więc do nich teraz?
 — Ja i przyjaciel mój Mohammed Emin.
 — Czemu niema u nas pozostać?
 — Czy jest więźniem?
 — Nie.
 — Więc może iść, gdzie mu się podoba, a postanowił zostać przy mnie. Co mam rzec melekowi?
 — Że żądamy wolności dla naszego beja.
 — A następnie?
 — Potem bej postanowi, co się stanie.
 To postanowienie mogło kryć niebezpieczny uboczny zamiar, dlatego zapytałem się:
 — Kiedy mają go wydać?
 — Natychmiast razem z towarzyszami.
 — Gdzie ma się stawić?
 — Tutaj.

127