Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/140

 — Czy można to zrobić, gdy się jest tak skrępowanym?
 — Zaczekaj, dopóki znów nie będziesz wolny.
 — A czy wrócą mi wolność?
 — Jesteśmy Chaldani; nie zabijamy nigdy jeńców. Co zrobiłeś, że cię związano?
 — Opowiem ci. Przybyłem do tego kraju przez Mossul i Amadijah, aby...
 Przerwała mi skwapliwie:
 — Przez Amadijah?
 — Tak.
 — Kiedy tam byłeś?
 — Niedawno.
 — Jak długo tam przebywałeś?
 — Przez kilka dni.
 — Czy widziałeś tam może emira i hekima z Zachodu.
 — Widziałem.
 — Opisz mi go!
 — Uzdrowił dziewczynę, która zjadła truciznę.
 — Czy jest tam jeszcze?
 — Nie.
 — Gdzie znajduje się teraz?
 — Czemu pytasz o niego?
 — Bo słyszałam, że przybędzie w te okolice.
 Mówiła to z pośpiechem, jaki mogło powodować tylko najwyższe zainteresowanie.
 — Już jest w tych okolicach — rzekłem.
 — Gdzie? Powiedz prędko!
 — Tutaj.
 — Tu w Szordzie? Mylisz się, nie słyszałam nie o tem.
 — Nie tu w Szordzie, lecz w tej chacie.
 — W tej chacie? Katera Aissa — na Jezusa, to chyba ty!
 — Jam jest ten, o którego pytasz.
 — Panie, czy możesz to udowodnić?
 — Tak.
 — Kogo zastałeś w domu chorej, która zjadła truciznę?
 — Zastałem tam Marah Durimeh.
 — Czy dała ci talizman?

134