Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/144

 — Saliam! — odrzekłem. — Ty jesteś Ingdża, córka raisa z Szordu?
 — Tak, panie.
 — Wybacz, że nie wstaję, by cię powitać. Jestem przywiązany do tego słupa.
 — Myślałam, że Madana uwolniła cię narazie!
 — Tylko ręce.
 — Czemu nie zupełnie?
 Pochyliła się zaraz nademną, aby rozwiązać sznury, ale ja powstrzymałem ją:
 — Dziękuję ci, moja dobra! Proszę cię, nie rób tego, gdyż trzeba za wiele czasu na ponowne związanie mnie, gdyby kto nadszedł.
 — Madana opowiedziała mi wszystko — odrzekła. — Panie, nie ścierpię tego, żebyś ty, emir z Zachodu, który objeżdża wszystkie kraje dla przygód, leżał tutaj na ziemi!
 Aha, więc to były skutki fanfaronady mego małego Halefa Omara. Dziewczyna uważała mnie za Haruna al Raszyda z Zachodu, polującego na przygody.
 — A jednak będziesz to musiała ścierpieć dla ostrożności — odrzekłem. — Pójdź, usiądź tu koło mnie i pozwól, że zadam ci kilka pytań!
 — Panie, dobroć twoja zbyt wielka. Jestem biedną, nic nie znaczącą dziewczyną, a ojciec mój obraził cię jeszcze w dodatku.
 — Może przebaczę mu ze względu na ciebie.
 — Nietylko na mnie, lecz i na moją matkę. On nie jest moim ojcem właściwym; pierwszy mąż mojej matki już umarł.
 — Biedne dziecko! A drugi mąż twojej matki jest pewnie surowy i okrutny dla ciebie!
 Zaświtało jej w oczach.
 — Surowy i okrutny? Panie, na to się nie odważy! Nie, ale gardzi żoną i córkami, nie widzi, ani nie słyszy, że żyją w jego domu. Nie chce, żebyśmy jego kochały, i dlatego, dlatego nie będzie grzechem, jeżeli ci pokażę, gdzie przebywa Ruh ’i kulyan.
 — Kiedy się to stanie?
 — Równo o północy trzeba już być na górze.
 — Czy on znajduje się w jaskini?

138