Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/148

 — Człowiecze, czy będziesz odpowiadał?
 Przy tym rozkazie kopnął mnie w bok. Nie mogłem go pochwycić rękami, ale nogi były o tyle ruchome, że mogłem mu wypowiedzieć zapatrywanie moje na jego zachowanie się bez wszelkich teoretycznych wyjaśnień. Skurczyłem skrępowane kolana, podniosłem je, pchnąłem znowu naprzód i podrzuciłem tym ruchem hultaja od ziemi tak, że wyleciał jak z procy ku przeciwległej ścianie. Kościec jego musiał być nadzwyczajnej wytrzymałości. Obejrzał się ze wszystkich stron, puczem rzekł:
 — Człowieku, nie waż się na to poraz drugi!
 — Mów uprzejmie, to ci uprzejmie odpowiem!
 — Ktoś ty?
 — Oszczędź sobie tych pytań!
 — Czego chciałeś w Lican?
 — To ciebie nic nie obchodzi!
 — Gdzie twój czarny koń?
 — Przechowany bardzo dobrze.
 — Gdzie twoje rzeczy?
 — Tam, skąd ich nie wydostaniesz.
 — Czyś bogaty? Możesz okup zapłacić?
 — Przystąp bliżej, jeżeli go chcesz dostać. Zapamiętaj to sobie raz na zawsze: jestem emirem, a ty podwładnym twojego raisa. Ja tylko mogę pytać, a ty masz odpowiadać. Nie sądź, że się dam tobie wybadać!
 Uznał widocznie za rzecz najrozumniejszą pogodzić się z mojem zapatrywaniem, gdyż po krótkim namyśle powiedział:
 — Więc pytaj ty!
 — Gdzie Nedżir Bej?
 — Czemu pytasz o niego?
 — Bo to on kazał mnie napaść.
 — Mylisz się!
 — Nie kłam!
 — A jednak się mylisz. Wszak nie wiesz nawet, gdzie się znajdujesz!
 — Czy sądzisz istotnie, że można oszukać emira z Frankistanu? Jeśli stąd zejdę w dolinę, będę w Szordzie. Na prawo leży Lican, na lewo Raola, a tam w górze jest jaskinia, gdzie mieszka Ruh ’i kulyan.
 Nie zdołał ukryć wyrazu zdumienia na swej twarzy.

142