Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/149

 — Co wiesz o duchu jaskini, cudzoziemcze?
 — Więcej od ciebie i od wszystkich zamieszkujących tę dolinę!
 A więc Marah Durimeh zrobiła mię znowu panem sytuacji. Nazarah nie wiedział już widocznie, czy potrafi wypełnić swoje polecenie.
 — Powiedz, co wiesz! — rzekł.
 — Pah! Nie godniście słyszeć o duchu jaskini. Czego tu chcesz? Czemu wzięliście mnie do niewoli?
 — Chcemy najpierw twojego konia.
 — Co dalej?
 — Twej broni.
 — Dalej!
 — Wszystkich twoich rzeczy.
 — Dalej.
 — I wszystkiego, co mają twoi przyjaciele przy sobie.
 — Człowieku, jakiś ty skromny!
 — Wówczas cię wypuścimy.
 — Tak sądzisz? A ja myślę, że jeszcze czegoś więcej żądacie.
 — Niczego więcej, tylko jeszcze, żebyś zakazał melekowi wydawać beja z Gumri.
 — Zakazał? Czy zwarjowałeś, stary? Sądzisz, że mogę wydawać rozkazy królowi Lican i śmiesz mi jeszcze dawać przepisy, ty robaku, którego depcę nogami!
 — Panie, nie lżyj!
 — Nie łżę, lecz mówię prawdę, Wstydź się, człowiecze! Uważasz siebie za chrześcijanina, a tymczasem jesteś prostym złodziejem i rozbójnikiem. Ja także jestem chrześcijaninem i opowiem wszędzie, że Chaldanie są gorsi od kurdyjskich zbójców po drogach. Berwari przyjęli mię z radością, a Nazarahowie z Szordu napadli na mnie skrycie i obdarli mnie.
 — Nic nie opowiesz, gdyż, jeżeli nie uczynisz tego, co ci mówię, nie będziesz już nigdy w życiu bez więzów.
 — To się jeszcze pokaże. Melek z Lican zażąda od was wydania mnie.
 — Jego się nie boimy i on nie ma prawa nam rozkazywać, a niedługo pozyskamy potężnych sprzymierzeńców. Czy spełnisz to, czego żądałem?
 — Nigdy!

143