Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/156

 Ingdża spostrzegła, że się o niej mówiło, rzekłem więc do niej:
 — Ten człowiek jest już twoim dobrym znajomym.
 — Jak to rozumiesz, emirze?
 — To ten służący, o którym opowiadała ci Marah Durimeh. Reszta towarzyszy sądziła, że zostałem zamordowany, tylko on jeden odważył się mnie szukać...
 — To mały, ale wierny i odważny człowiek — rzekła, obrzucając go spojrzeniem uznania.
 — Co powiedziała o mnie? — zapytał, spostrzegłszy jej zwrok na sobie.
 — Powiedziała, że jesteś człowiekiem wiernym i odważnym.
 — Powiedz jej, że jest dziewczyną bardzo piękną i dobrą, i szkoda, że jestem taki mały, a nie jestem baszą.
 Podczas gdy tłumaczyłem jej słowa jego, on podał jej dłoń, którą ona śmiejąc się uścisnęła. Oblicze jej promieniało przy tem takim urokiem i dobrocią, iż poczułem szczery i gorący żal na myśl, że czekało ją w tym kraju życie tak jednostajne i pozbawione przyjemności.
 — Czy nie masz jakiego życzenia, którebym mógł spełnić? — spytałem pod wpływem tych przychylnych uczuć.
 Patrzyła mi przez kilka sekund w twarz zamyślona i rzekła:
 — Tak, panie, mam jedno życzenie.
 — Powiedz je!
 — Emirze, będę dużo myśleć o tobie; czy i ty czasem nas sobie przypomnisz?
 — Często, bardzo często!
 — Czy księżyc u was tak samo świeca, jak u nas?
 — Całkiem tak.
 — Panie, spójrz nań wieczorem każdej pełni, a wówczas spotkają się tam oczy nasze!
 Teraz ja podałem jej rękę.
 — Uczynię to i myśleć będę o tobie także innymi wieczorami, gdy księżyc będzie na niebie. Ilekroć go zobaczysz, pomyśl, że przynosi ci me pozdrowienia.
 — A tobie nasze!

150