Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/157

 Rozmowa utknęła, gdyż wpadliśmy w ton elegijny. Dopiero w ciągu wieczerzy wrócił nastrój poprzedni. Ingdża nawet pierwsza zabrała głos:
 — Czy sługa twój pójdzie też do jaskini?
 — Nie. Powróci teraz do Lican, aby uspokoić moich towarzyszy.
 — Niech tak zrobi, ponieważ grozi im niebezpieczeństwo.
 — Jakie? — zapytałem z pozornym spokojem.
 — Było tu przedtem dwóch ludzi, jeden pojechał do ciebie, a drugi został tam we wsi. Rozmawiałam z nim. Nie wolno mu było mówić nikomu o niczem, zdradził się jednak przedemną i muszę ci to powiedzieć. Czy sądzisz, że walkę wstrzymają do jutra?
 — Spodziewam się.
 — Jest wielu, którzy sobie tego nie życzą i ci obrali sobie mego ojca dowódcą. Wysłał on gońców do Murghi, Manijaniszu, Aszithy, i w dolinę do Biridżaju i Ghissy, aby zwołać wszystkich mężów, zdolnych do boju. Zgromadzą się oni jeszcze w nocy i wpadną na Berwarich już z rana.
 — Co za nierozwaga! Twój ojciec unieszczęśliwi całą dolinę!
 — Czy sądzisz, że Berwari mają przewagę?
 — Tak, pod względem wojowniczości, chociaż może na razie jeszcze nie liczebnie. Skoro jednak walka raz zawrze, rozpali się we wszystkich miejcowościach, a wówczas Kurdowie zyskają nad wami przewagę, gdyż otaczają Chaldanich ze wszystkich stron.
 — Na Boga, czy twój sąd może być słuszny?
 — Mam słuszność, możesz mi wierzyć! Jeśli dziś lub jutro nie uda się zawrzeć pokoju, przyjdą na was czasy gorsze niż za Beder-Chan-Beja i Nur-Ullah-Beja. Wówczas stanie się bardzo prawdopodobnem, że Kurdowie wytępią Chaldanich z ich żonami i dziećmi.
 — Czy tak sądzisz istotnie, emirze?
 — Istotnie i naprawdę!
 — O Jezu, co mamy czynić?
 — Czy wiesz, gdzie twój ojciec ma zgromadzić chętnych do walki?
 — Nie, tego się dowiedzieć nie mogłam.
 — A czy nie wiesz, gdzie się teraz znajduje?

151