Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/16

 Zszedłem na dół, a Halefa zostawiłem na straży. Krótka narada wykazała, że mamy się zachować całkiem spokojnie, jak gdybyśmy nic nie słyszeli. Położenie nasze było niebezpieczne w najwyższym stopniu, pomimo że mogliśmy się bronić przed jeszcze liczniejszym nieprzyjacielem. Ale w ten sposób narazilibyśmy się na nieprzyjaźń całej, leżącej przed nami krainy, podczas gdy wracać było niepodobna.
 Wtem zapukano do drzwi bardzo głośno. Kurdowie naradzili się, a teraz mieliśmy usłyszeć wynik narady. Zapaliliśmy znowu świecę i wyszliśmy z bronią do sieni.
 — Kto puka? — spytałem.
 — Chodih, otwórz! — odpowiedział nezanum. Poznałem go po głosie.
 — Czego chcesz? — zapytałem.
 — Mam ci powiedzieć coś ważnego.
 — Możesz i tak powiedzieć.
 — Muszę być u was w środku!
 — To wejdź!
 Nie pytałem go o to, czy sam jest, bo i tak nikomu nie udałoby się wtargnąć. Towarzysze złożyli się strzelbami, a ja odsunąłem belkę i stanąłem za drzwiami tak, żeby otworzyć je tylko do połowy i wpuścić jednego człowieka. Ujrzawszy broń, przeciwko sobie zwróconą, zatrzymał się we drzwiach.
 — Chodih! Chcecie strzelać do mnie?
 — Nie. Jesteśmy tylko przygotowani na wszystko. Mógłby to być także wróg jakiś.
 Wszedł całkiem, a ja znów zastawiłem drzwi belką.
 — Czego chcesz i czemu przeszkadzasz nam w spoczynku? — zacząłem.
 — Chcę was ostrzec — odpowiedział.
 — Ostrzec? Przed czem?
 — Przed wielkiem niebezpieczeństwem. Jesteście moimi gośćmi i dlatego jest moim obowiązkiem zwrócić waszą uwagę.
 Wzrok jego błądził chwilę badawczo dokoła i padł na drabinę przystawioną do otworu.
 — Gdzie wasze konie?
 — Tam w izbie.
 — W izbie? Chodih, ona przeznaczona tylko dla ludzi.

14