Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/163

 Nie łudziłem się; z boku dał się słyszeć szmer, jak gdyby się ktoś nagle zaskoczony z ziemi podnosił, a wreszcie po kilku sekundach dała się słyszeć odpowiedź:
 — Czy jesteś rzeczywiście hekim-emir z Frankistanu?
 — Tak jest! Możesz mi zaufać! Ja przeczuwałem, że ty sama jesteś Ruh ’i kulyan; nie bój się! Zachowam ściśle twą tajemnicę.
 — To twój głos, lecz cię ujrzeć nie mogę.
 — Żądaj znaku odemnie!
 — Dobrze! Co miał turecki hekim w amulecie, którym chciał wypędzić djabła choroby?
 — Nieżywą muchę.
 — Emirze, to jesteś ty rzeczywiście! Kto ci pokazał drogę do jaskini?
 — Ingdża, córka Nedżir Beja. Stoi tam opodal i czeka na mnie.
 — Podejdź jeszcze o cztery kroki!
 Uczyniłem to i uczułem, że mię ujęła jakaś ręka, pociągnęła w bok ku szparze w skale i poprowadziła nią czas jakiś.
 — Teraz zaczekaj; zapalę światło.
 W chwilę potem świeca się paliła i ujrzałem Marah Durimeh, otuloną szerokim płaszczem, a z niego przyjazną twarz jej, wyglądającą ku mnie z powagą. Dziś także zwisały jej białe warkocze prawie do ziemi. Oświetliła mnie.
 — Tak, to ty jesteś rzeczywiście, emirze! Dziękuję ci, że przyszedłeś, ale nie wolno ci powiedzieć nikomu, kto jest duchem jaskini!
 — Zamilczę.
 — Czy przywiodło cię do mnie jakie życzenie?
 — Tak, ale nie mnie ono dotyczy, lecz Chaldanich, idących na oślep w wielkie nieszczęście, które ty tylko zdołasz może od nich odwrócić. Czy masz czas mnie wysłuchać?
 — Tak. Chodź i usiądź.
 W pobliżu leżał głaz wąski, który jednak dawał dość miejsca dla dwu osób. Musiał on być zwyczajnem miejscem spoczynku ducha jaskini. Usiedliśmy na nim, postawiwszy świecę na ściennym wyskoku. Staruszka rzekła z miną, pełną troskliwej obawy:
 — Słowa twe wróżą nieszczęście. Mów, panie!

157