Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/171

 — Halefie, to w wielkiej części tobie zawdzięczam!
 — Nie mów tak, zihdi! — odparł. — Czem ja jestem wobec ciebie? Brudny szczur, szkaradny jeż, pies, który się cieszy, gdy uszczęśliwi go twoje spojrzenie!
 — Gdzie jest melek?
 — W domu.
 — A bej?
 — W najskrytszej izbie, gdzie siedzi jako zakładnik.
 — Chodźmy tam!
 Dokoła nas zebrał się wielki tłum ludzi. Odwiązałem raisa od strzemienia i poleciłem mu, żeby wszedł ze mną do domu.
 — Nie wprowadzisz mnie do środka! — zgrzytnął.
 — Dojan, baczność!
 Okrzyk ten wystarczył zupełnie. Poszedłem przodem, trzymając w ręku koniec sznura, a jeniec ruszył za mną bez wahania. Gdy się drzwi za nami zamknęły, zerwał się na dworze burzliwy pomruk; to tłum usiłował sobie wytłumaczyć niezrozumiałe dlań zdarzenie. Wewnątrz wyszedł naprzeciw nas melek, a ujrzawszy mię, wydał głośny okrzyk radości i wyciągnął do mnie oba ramiona.
 — Emirze, co widzę! Jesteś już znów z powrotem, zdrów i nietknięty! A tu Nedżir-Bej, pojmany!
 — Tak. Chodźcie, a wytłumaczę wam wszystko!
 Weszliśmy do największej komnaty, położonej w parterze. Tu położyli się wszyscy na rogożach, pełni oczekiwania, tylko rais musiał stać dalej. Smyczę jego trzymał pies w zębach i warczał groźnie przy każdym ruchu jeńca.
 — Jak dostałem się w ręce raisa z Szordu, i jak tam ze mną postępowano, to powiedział wam zapewne Halef — zacząłem.
 — Tak — zabrzmiało dokoła.
 — Nie potrzeba więc wam tego powtarzać i...
 — O, właśnie, emirze! Opowiedz to sam jeszcze raz! — przerwał mi melek.
 — Później. Teraz niema na to czasu, czeka nas bardzo ważne zadanie.
 — Jak się wydostałeś na wolność i jak pojmałeś raisa?

163