Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/184

 — A sprowadźcie Berwarich! Niech będą gośćmi naszymi!
 Znałem drogę, pomimo że zrobiła się uciążliwą spowodu drzew i zarośli. Nie ujechaliśmy jej jeszcze do połowy, kiedy zabrzmiał przed nami głośny okrzyk:
 — Kto idzie?
 — Swoi! — odpowiedział bej.
 — Powiedzcie imiona!
 Bej poznał wartownika po głosie.
 — Cicho, Talafie, to ja sam!
 — Panie, to ty? Szykr’ Allah — dzięki Bogu, że słyszę twój głos! Czy udało ci się uciec?
 — Nie uciekłem. Gdzie wasz obóz?
 — Jedź prosto; zobaczysz ognie!
 — Prowadź nas!
 — Nie wolno mi, panie!
 — Czemu nie?
 — Należę do warty i nie wolno mi opuszczać tego miejsca, dopóki mnie nie zluzują.
 — Kto u was dowodzi?
 — Wciąż jeszcze rais z Dalaszy.
 — W takim razie wybraliście sobie bardzo rozumnego dowódcę, teraz jednak ja już tu jestem i tylko mnie macie słuchać. Warty już nie potrzebne. Chodź i prowadź nas!
 Kurd wziął swoją długą flintę na ramię i ruszył przodem. Wnet ujrzeliśmy ogniska obozowe, przeglądające pomiędzy drzewami, i dostaliśmy się na ten sam plac, na którym odbyliśmy naradę dnia poprzedniego.
 — Bej! — zabrzmiało dokoła.
 Pełni radości zerwali się wszyscy, by go powitać. Mnie także otoczono i pozdrawiano serdecznymi uściskami ręki. Tylko dotychczasowy dowódca stał zdala i przypatrywał się całej scenie posępnym wzrokiem. Widział, że jego władza się skończyła. W końcu jednak przystąpił do beja i podał mu rękę.
 — Bądź pozdrowiony! — rzekł. — Umknąłeś?
 — Nie. Wypuszczono mnie dobrowolnie.
 — Beju, to największy cud, jakiego dożyłem.
 — To nie cud. Zawarłem pokój.
 — Postąpiłeś zbyt pośpiesznie! Posłałem do Gumri, a rano przyłączą się do nas setki Berwarich.

176