Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/189

 — Zupełnie.
 — I on się już nie gniewa na mnie? Czy nie będzie mnie łajać?
 — Nie powie ci ani słowa nieprzyjaznego.
 — Czy odwiedzisz go kiedy?
 — A czy przyjmiecie mnie chętnie, on i ty?
 — Tak, panie!
 — Więc przyjdę niebawem, może dziś jeszcze, a może jutro.
 — Dziękuję ci. Bądź zdrów!
 Podała mi rękę i odeszła, ale Madana zaczekała dopóki dziewczyna nie oddaliła się na tyle, żeby nie mogła słyszeć, poczem rzekła:
 — Panie, czy pamiętasz o czem mówiliśmy wczoraj?
 Domyślałem się, co nastąpi i odpowiedziałem z uśmiechem:
 — Przypominam sobie każde słowo.
 — A jednak zapomniałeś jedno słowo.
 — Ach! Które?
 — Namyśl się!
 — Zdaje mi się, że wiem wszystko.
 — O, zapomniałeś właśnie najlepsze słowo, najlepsze ze wszystkich.
 — Więc powiedz je!
 — Słowo o podarunku!
 — Moja zacna Madano, nie zapomniałem o nim bynajmniej. Przebacz mi, przybywam z kraju, gdzie niewiasty wyżej się ceni, niż wszystko inne. One, takie piękne, takie delikatne i miłe, nie mogą trudzić się ciężarami. Dlatego nie wręczyliśmy wam podarunków. Nie powinnyście nieść ich tą długą drogą do Szordu; przyślę je wam jeszcze dziś. A skoro jutro tam przyjdę, to widok twój ucieszy serce moje, gdyż ujrzę cię ozdobioną tem, co ci z wdzięcznością ofiaruję.
 Chmura zniknęła, a jasny blask słońca rozpromienił pomarszczoną twarz zacnej „pietruszki“. Złożyła ręce i zawołała:
 — O, jak szczęśliwe muszą być kobiety waszego kraju! Czy to daleko stąd?
 — Bardzo daleko.
 — Ile dni drogi?
 — Znacznie więcej niż sto.

181