Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/26

 — Co nam każe oznajmić?
 — Przysyła ci podziękowanie za to, że wypuściłeś mu syna, który przecież znajdował się w twojej mocy.
 — Czy to już wszystko?
 — Następnie żąda od was koni, broni i wszystkich pieniędzy, jakie macie z sobą. Potem możecie odejść w spokoju. Odzieży waszej nie żąda, ponieważ byłeś litościwy dla jego syna.
 — Powiedzcie mu, że nic nie dostanie.
 — Namyślisz się jeszcze inaczej, chodih! Ale mamy wam jeszcze donieść.
 — Od kogo?
 — Od syna tego zabitego.
 — Co mi każe powiedzieć?
 — Żebyś mu oddał twoje życie.
 — Oddam mu je.
 — Panie, czy to prawda? — zapytał zdumiony.
 — Tak. Powiedz mu, żeby przyszedł i wziął je sobie!
 — Panie, żartujesz z poważnej rzeczy. Mamy polecenie żądać od ciebie życia albo ceny krwi.
 — Ile żąda?
 — Takie cztery strzelby, z których można strzelać bez przestanku, i pięć takich pistoletów, z jakiego dałeś sześć strzałów. Następnie trzy konie i dwa muły.
 — Nie mam tych rzeczy!
 — Więc poślesz po nie i pozostaniesz tu, dopóki nie nadejdą.
 — Nie dam nic!
 — To musisz umrzeć. Widzisz strzelbę, wystającą tam z okna? To jego strzelba. Od chwili, kiedy przyniosę mu twoją odpowiedź, będzie strzelał do ciebie.
 — Niech strzela!
 — A reszty też dać nie chcecie?
 — Nie. Sami weźcie sobie nasze mienie!
 — Dobrze, niechaj więc zacznie się walka!
 Zabrali sobie swego zmarłego, znieśli go po drabinie i wyszli z domu. Zaryglowaliśmy drzwi za sobą. Oczywiście musiałem towarzyszom przetłumaczyć żądania obu posłów. Arabowie byli bardzo poważni. Znali oni podstępy i okrucieństwa krwawej zemsty, ale Anglik robił miny, jakgdyby był uradowany.

24