Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/28

 — O, zihdi, zanim pozwolą nam umknąć z końmi, będą woleli je pozabijać.
 To było słuszne. Myślałem i myślałem nad wynalezieniem sposobu wydostania się bez przelewu krwi z tego fatalnego położenia. Napróżno! Wtem Anglik zlitował się nademną.
 — Nad czem namyśla się sir?
 Powiedziałem mu.
 — Czemu nie mamy strzelać, skoro oni strzelają? Będzie mniej o kilku złodziei kurdyjskich! Co dalej? Możnaby ujść całkiem dobrze! Bez wystrzału! Hm! Ale to nie uchodzi!
 — Czemu nie?
 — Zblamujemy się! Wyglądałoby na ucieczkę! Byłoby skandaliczne!
 — To obojętne. Wszak wiecie, że nie postanowię niczego, coby nas zblamowało naprawdę. Powiedzcie mi więc wasz plan.
 — Musimy wiedzieć wpierw, czy oblegają nas także od tyłu.
 — Tam niema domów.
 — Ale od pola!
 — No a dalej?
 — Możnaby zrobić dziurę w murze!
 — Ah, istotnie! To niezła myśl!
 — Well! Bardzo dobrze! Wyśmienita! Pochodzi od master Lindsaya! Yes!
 — Ale niema narzędzi!
 — Mam przecież motykę!
 Tak, woził istotnie swą „motyczkę“ stale przy siodle, ale przyrządzik ten nadawał się do zrobienia dołka w grzędzie do zasadzenia rośliny, a nie do rozbijania muru.
 — Ta motyka za słaba, sir. Może znajdzie się na dziedzińcu jakie narzędzie. Wyjdźcieno!
 Zawiadomiłem innych o planie Anglika; wyszli i oni z nami. Wylazłem za mur i przekonałem się, że na tę stronę domu wcale nie zwracano uwagi, gdyż nigdzie żywej duszy nie było. Kurdowie sądzili widocznie, że spowodu koni musimy dom opuścić wejściem frontowem i że wobec tego tylko tego wejścia należało strzec, by nas przytrzymać w pułapce.

26