Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/4

 — Co powiedział? — spytał mnie Anglik.
 — Chce naszej broni i koni, jeżeli mamy tutaj pozostać.
 — Niech sobie przyjdzie po nią — mruknął.
 — Na Boga, sir, dziś ani strzału! Kurdowie święciej jeszcze, niż Arabowie dochowują krwawego odwetu. Jeżeli obejdą się z nami nieprzyjaźnie, a my zabijemy jednego z nich, wówczas jesteśmy zgubieni; jest ich pięć razy tylu co nas.
 — Ale co robić? — spytał.
 — Udać się dalej w drogę, a gdyby próbowali nas wstrzymać, jąć się układów.
 Powiedziałem to także innym, a oni przyznali mi słuszność, chociaż tchórza między nimi nie było. Ci Kurdowie z pewnością nie wszyscy pochodzili z tej wsi; nie mogłaby posiadać tylu mężczyzn. Zeszli się oni tutaj z jakiegoś powodu i byli widocznie w bardzo wojowniczym nastroju. Rozwiązali teraz koło, przedtem utworzone i skupili się w pozornie bezładną gromadę, nie ruszając się z miejsca i oczekując naszej decyzji.
 — Chcą nam drogę zamknąć — zauważył Mohammed, wódz Haddedihnów.
 — Tak się zdaje — potwierdziłem.
 — Nie róbcie więc użytku z broni, dopóki nie znaleźlibyśmy się w rzeczywistem niebezpieczeństwie życia.
 — Objedźmy wieś wielkiem kołem — zadecydował mały Halef.
 — Trzeba tak uczynić. Chodźcie! Zboczyliśmy łukiem, ale w tej chwili Kurdowie także ruszyli z miejsca, a dowódca ich podjechał ku mnie.
 — Dokąd zmierzasz? — zapytał.
 — Do Gumri — odrzekłem z naciskiem.
 Odpowiedź moja nie była, widać, po myśli Kurda, dlatego odrzekł:
 — To za daleko i noc zapada. Nie dostaniecie się już do Gumri.
 — Znajdziemy inne wsie, albo przenocujemy na wolnem powietrzu.
 — Napadną was dzikie zwierzęta, a macie lichą broń. Było to pukanie na próbę. Może byłoby to dla nas dobre, gdybym go o czemś przeciwnem przekonał, cho-

4