Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/42

 — Ten nie był mi ani przyjacielem, ani wrogiem, ale przybył do niego człowiek, nienawidzący mnie i on to zawinił, że miano mnie nawet uwięzić.
 — Kto to był?
 — Makredż z Mossul.
 — Makredż? — zapytał bej bardzo uważnie. — To wróg Kurdów i wróg wszystkich ludzi. Czego on chciał w Amadijah?
 — Uciekał właśnie do Persji, gdyż do Mossul przybył Anadoli Kazi Askeri, aby złożyć z urzędu jego i mulessaryfa.
 Wieść ta wywołała na beju niespodziane wrażenie. Podzielił się tą nowiną ze swoimi, którzy przyjęli ją z takiem samem zdumieniem. Musiałem wszystko opowiedzieć bardzo obszernie.
 — Więc usuną także i mutesselima? — pytał bej.
 — To niewiadome. Był on dozorcą więzień mutessaryfa, który każdego, kto miał zniknąć z Mossul, wysyłał do Amadijah.
 — Zapewne tylko zbrodniarzy?
 — Nie. Czy nie słyszałeś o Amadzie el Ghandur, synu szejka Haddedihnów?
 — Czy i jego pojmano i wysłano do Amadijah?
 — Tak. Nie przeczuwał wcale ich podstępu.
 — Gdybym był Haddedihnem, ruszyłbym do Amadijah, aby oswobodzić syna mojego szejka.
 — Beju, to trudna sprawa!
 — A jednak uczyniłbym to. Chytrość jest często lepszą bronią niż przemoc.
 — Wiedz zatem, że znalazł się Haddedihn, który poszedł do Amadijah.
 — Sam jeden?
 Potwierdziłem to pytanie.
 — To nie może mu się udać! — rzekł bej. — Do takiego dzieła potrzeba wielu.
 — A jednak udało mu się.
 — Tu katiszt nezami — co ty wiesz? Uwolnił rzeczywiście syna szejka? Podstępem czy siłą?
 — Podstępem.
 — Jest to zatem człowiek dzielny, śmiały, ale i rozumny. Czy to był prosty wojownik?
 — Nie. To był sam szejk Mohammed Emin.

40