Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/52

 — Pięćdziesiąt funtów, sir. Czy dość?
 — Więcej niż dość. Chciałem tylko wiedzieć, ile dacie. Ja go nie sprzedaję.
 Zrobił minę bardzo rozzłoszczonego.
 — Czemu nie, sir? Czyż nie jestem waszym przyjacielem?
 — Ja wam go daruję. Uważajcie, żebyście się z nim uporali.
 Rozciągnął zwykły równoległobok ust swoich z zadowolenia tak dalece wszerz, że wyglądały, jak gdyby pod ogromnym nosem znajdował się kanał do nawodniania od ucha do ucha.
 — Będziecie jednak mieli tych pięćdziesiąt funtów.
 — Nie wezmę ich.
 — Skwitujemy się w inny sposób! Yes!
 — Jestem już w daleko większym stopniu waszym dłużnikiem. Ale muszę podać jeden warunek. Chcę poznać sposób polowania Kurdów na niedźwiedzia i dlatego proszę was, żebyście zaraz nie strzelali. Niech mu wsadzą kilka dzirytów!
 — Zrobię wam tę przyjemność.
 — Ale miejcie się na baczności! Strzelajcie mu prosto w oko lub w serce, skoro się podniesie. Niedźwiedzie tutejsze nie są wprawdzie bardzo niedobre, ale w każdym razie można się znaleźć w niebezpieczeństwie.
 — Ha! Chcecie mi się przysłużyć?
 — Bardzo chętnie, jeśli będę mógł.
 — Pożyczcie mi na tę chwilę swej strzelby; o wiele lepsza od mojej. Czy zamienicie się ze mną na ten czas?
 — Jeśli mi przyrzekniecie, że nie dostanie się w łapy niedźwiedzia.
 — Zatrzymam ją w moich łapach!
 — Dawajcie zatem!
 Zamieniliśmy strzelby. Anglik był dobrym strzelcem, ale byłem ciekawy, jak zachowa się wobec niedźwiedzia.
 Gromada Kurdów rozsypała się. Połowa odjechała z psami, by zrobić nagonkę, a my z drugą częścią utworzyliśmy oznaczoną linję. Halef i obaj Arabowie przyjęli dziryty i ustawieni zostali w odstępy. Ja musiałem z Anglikiem pozostać przy beju. Psa nie dałem do nagonki, lecz zatrzymałem przy sobie.

50