Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/60

 — Well! Wywróciliście kozła, zupełnie jak wczoraj.
 Wogóle zdaje się, że w tym ruchu wiele ostatnimi czasy możecie dokonać. Jechałem za wami. Rozumiecie?
 — Bardzo dobrze; mówcie dalej!
 — Mój koń przewrócił się przez waszego karego, należącego teraz do tego gentlemana a ja... hm! Yes!
 — Aha! Wy także wywróciliście kozła?
 — Well! Ale mój lepiej się udał od waszego.
 — Może macie w tym ruchu więcej ćwiczenia odemnie!
 — Sir, jak po kurdyjsku dziób?
 — Nekul.
 — Pięknie! Uważajcie zatem lepiej na swój nekul!
 — Dziękuję za przestrogę, sir! Wasz sposób wyrażania się, od kiedy zajmujecie się kurdyjskim, stał się estetyczniejszym. Czyż nie tak?
 — Nic dziwnego przy takiem zmartwieniu! A więc upadłem na ziemię i podnosiłem się bardzo powoli. Musiało się coś zgiąć we mnie. Strzelba odleciała daleko, pas się rozpuścił, a wszystka broń leżała na ziemi. Na to przyszły te herambazy i zabrały się do mnie.
 — Broniliście się?
 — Naturalnie! Mogłem jednak uchwycić tylko nóż i jeden z pistoletów, dlatego udało im się rozbroić mnie i skrępować.
 — Gdzie został bej ze swoimi ludźmi?
 — Nie dostrzegłem żadnego z nich, ale słyszałem, że strzelano dalej przed nami.
 — Musieli dostać się pomiędzy dwa oddziały tych ludzi.
 — Prawdopodobnie. Gdy uporali się ze mną, zabrali się do was. Myślałem już, żeście zabici. Są przykłady, że czasem nawet zły jeździec kark skręci w upadku. Czy nie tak, sir?
 — Może być.
 — Uwiązano was między dwoma szkapami i ruszyliśmy. Nasze oba konie zaanektowali.
 — Czy was przesłuchiwano?
 — Bardzo! Odpowiadałem też! I jak! Yes!
 — Musimy uważać, w którą stronę nas uwiodą. Gdzie leży ten nieszczęśliwy parów?
 — Prosto za nami.

58