Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/62

 — Wiecie, na co się najbardziej cieszyłem?
 — No, na co?
 — Na szynkę niedźwiedzią i na łapy.
 — Niechaj wam przejdzie ten apetyt! Czy jesteście głodni?
 — Nie, jestem syty złością! Patrzcie na tego nicponia! Nie umie poradzić sobie z rewolwerami.
 Ludzie ci mogli sobie teraz wszystko, co nam zabrali, spokojnie oglądnąć. Widzieliśmy własność naszą, wędrującą z rąk do rąk. Obok pieniędzy, które natychmiast troskliwie schowano, zwróciła najwięcej broń nasza uwagę nowych właścicieli. Dowódca trzymał w ręku oba rewolwery, obracał je na wszystkie strony, aż wreszcie zwrócił się do mnie:
 — Czy to broń?
 — Tak.
 — Do strzelania?
 — Tak.
 — Jak to się robi?
 — Tego nie można powiedzieć, to trzeba pokazać.
 — Pokaż nam to! Temu człekowi nie przyszło wcale na myśl, iż ten mały przedmiot mógłby stać się dlań niebezpiecznym.
 — Nie pojąłbyś tego — rzekłem.
 — Czemu nie?
 — Musiałbyś przedtem poznać budowę i użycie tamtej drugiej strzelby.
 — Którą masz na myśli?
 — Tę po twej prawej ręce.
 Miałem na myśli sztucer, opatrzony tak samo, jak rewolwer, przyrządem ochronnym, z którym człowiek ten nie umiał dać sobie rady.
 — Więc objaśnij mi! — rzekł.
 — Powiedziałem ci już, że to można tylko pokazać.
 — Masz tu strzelbę!
 Podał mi ją. Skoro tylko poczułem broń w ręku, wydało mi się, jak gdybym nie potrzebował się już niczego obawiać.
 — Daj mi nóż, żebym mógł kurek otworzyć! — rzekłem teraz.

60