Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/67

obok dowódcy, który nie odwracał od nas wzroku, pełnego obaw.
 — Pytam cię po raz drugi, dokąd nas wiedziesz? — zagadnąłem dowódcę.
 — O tem postanowi melek.
 — Gdzie on się znajduje?
 — Zaczekamy na niego na zboczu góry.
 — Który to melek?
 — Z Lican.
 — Jest więc teraz w Lican i nadjedzie dopiero później?
 — Popędził za bejem z Gumri.
 — Ah! A czemu odłączyliście się od niego?
 — Nie potrzeba mu było naszej pomocy, bo widział, że przy beju było tylko niewielu ludzi; wracając, natknęliśmy się na was.
 W ten sposób zagadka się rozwiązała. Nieprzyjaciel był w takiej liczbie, że przyjaciele nasi nie zdołali się przebić i pospieszyć do nas.
 Droga zaczęła teraz wieść w dół i niebawem ujrzeliśmy przed sobą dolinę Cabu, rozciągającą się wzdłuż na wiele godzin drogi. Po dwu godzinach dotarliśmy do samotnej osady, złożonej z czterech zaledwie budynków, z których trzy były z gliny, a czwarty z silnego kamiennego muru. Był to dom piętrowy z ogrodem po tylnej stronie.
 — Zostaniemy tutaj — rzekł dowódca.
 — Do kogo ten dom należy?
 — Do brata melekowego. Zaprowadzę cię do niego.
 Zatrzymaliśmy się przed domem, a w chwili, kiedy zsiadałem z konia, doleciało nas głośne wycie przerywane chwytaniem oddechu. Odwróciliśmy się i ujrzeliśmy psa, zbiegającego ze zbocza w potężnych podskokach. Był to mój Dojan, którego na krótki czas przed napadem oddałem w opiekę Halefowi. Sznur, na którym prowadził go służący, był zerwany, a instynkt dzielnego zwierzęcia naprowadził je na mój ślad. Dałem mu w zęby cugle mego konia i byłem pewny, że go nikt nie uprowadzi niepostrzeżenie. Następnie kazano nam wejść do domu. Dowódca wyszedł z nami po schodach i wskazał nam pokoik, w którym mieliśmy czekać. Trwało chwilę, zanim powrócił.

65