Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/68

 — Wejdźcie — rzekł — ale złóżcie broń przedtem!
 — Skąd to żądanie?
 — Brat meleka jest kapłanem.
 — U którego ty jednak byłeś z bronią przy sobie.
 — Jestem jego przyjacielem.
 — Ah! Boi się nas?
 — Tak jest.
 — Możesz być spokojnym. Jeśli ma rzetelne zamiary, nie narazi się na niebezpieczeństwo z naszej strony.
 Wprowadził nas do komnaty, w której znajdował się właściciel domu, człowiek słaby i stary o twarzy ospowatej i nieprzyjemnego wejrzenia. Dowódca wyszedł na jego skinienie.
 — Coście za jedni? — spytał, nie pozdrowiwszy nas.
 — Coś ty za jeden? — spytałem w tym samym krótkim tonie.
 Zmarszczył czoło.
 — Jestem bratem meleka z Lican.
 — A myśmy jeńcami meleka z Lican.
 — Zachowanie twoje nie wygląda na to, żebyś był jeńcem.
 — Bo jestem nim dobrowolnie i wiem o tem bardzo dobrze, że nim będę niedługo.
 — Dobrowolnie? Przecież ciebie pojmano!
 — A my uwolniliśmy się sami i poszliśmy z wolnej woli za waszymi ludźmi, aby nie odbierać im życia. Czy ci tego nie opowiedziano?
 — Nie wierzę temu.
 — Nauczysz się wierzyć.
 — Byłeś u beja z Gumri. — ciągnął dalej.
 — Skąd się wziąłeś u niego?
 — Miałem go pozdrowić od krewnych.
 — Nie jesteś więc jego wasalem?
 — Nie. Jestem obcy w tym kraju.
 — I chrześcijaninem, jak słyszałem.
 — Słyszałeś prawdę.
 — Ale chrześcijaninem, wyznającym fałszywą naukę.
 — Jestem przekonany o jej prawdziwości.
 — Czy nie jesteś misjonarzem?
 — Nie. A czy ty jesteś kapłanem?
 — Chciałem niegdyś nim zostać.
 — Kiedy melek tu będzie?

66