Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/74

 — To wy ich przyprowadzacie? — rzekł do nich. — Wracajcie na posterunek!
 Zapowiedziano mu więc nasze przybycie już wówczas, kiedy, nic nie przeczuwając, mieliśmy im wpaść w ręce. Melek trochę był podobny do brata, ale moje oczy odwróciły się od niego ku innej grupie. Siedzieli tam rozbrojeni i otoczeni dokoła strażą bej z Gumri, Amad el Ghandur i Halef z kilku Kurdami, ale żaden z nich nie był związany. Mieli na tyle przytomności umysłu, że zachowali się na nasz widok spokojnie.
 Melek skinął na nas głową, żebyśmy zsiedli.
 — Zbliżcie się! — rozkazał.
 Wszedłem w środek koła i usiadłem sobie bez zakłopotania obok niego, a Anglik uczynił to samo. Dowódca spojrzał na nas zdziwiony, lecz nie powiedział nic na nasze zuchwale zachowanie.
 — Czy broniliście się przy pojmaniu?
 — Nie — odparłem krótko.
 — Wszak broń nosicie!
 — Czemu mielibyśmy zabijać Chaldejczyków, skoro jesteśmy ich przyjaciółmi! Są chrześcijanami tak samo jak i my.
 Jął nadsłuchiwać, a potem spytał:
 — Jesteście chrześcijanami? Z którego miasta?
 — Nie znasz miasta, z którego pochodzimy. Leży daleko stąd na Zachodzie, dokąd jeszcze żaden Kurd się nie dostał.
 — Więc jesteście Frankami? Może z Inglistanu?
 — Mój towarzysz pochodzi z Inglistanu?
 — Ale tyś nie jest Frankiem.
 — Czemu nie!
 — Widzę, że nosisz kuran jak hadżowie.
 — Kupiłem go tylko, aby poznać wiarę i naukę muzułmanów.
 — Postępujesz niedobrze. Chrześcijaninowi nie wolno poznawać innej nauki, prócz własnej. Jeśli jednak jesteście Frankami, to poco przybywacie do naszego kraju?
 — Zobaczyć, czy będzie można handel z wami prowadzić.
 — Jakie przynieśliście towary?

72