Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/76

 — Co się potem stało?
 — Rozebrano nas aż do bielizny, przywiązano do koni i zaprowadzono do twego brata.
 — A teraz znowuście tutaj?
 Opowiedziałem mu dokładnie wszystko od pierwszej chwili naszej niewoli aż do obecnej minuty. Oczy jego otwierały się coraz szerzej, wreszcie wybuchnął okrzykiem zdumienia:
 — Katera Aiza — Na Chrystusa, panie! I ty wszystko mi to opowiadasz? Jesteś albo wielkim bohaterem, albo bardzo lekkomyślnym człowiekiem, albo też szukasz śmierci!
 — Nic z tego wszystkiego. Opowiadam ci wszystko, ponieważ chrześcijaninowi kłamać nie wolno, i ponieważ podoba mi się twe oblicze. Nie jesteś rozbójnikiem, ani tyranem, przed którym drżećby potrzeba, lecz rzetelnym księciem swoich, miłujesz prawdę i pragniesz ją słyszeć.
 — Chodih, masz słuszność, a że mówisz prawdę, to twoje szczęście. Gdybyś był kłamał, byłbyś zgubiony, jako tamci inni!
 Wskazał na grupę jeńców.
 — Skąd byłbyś wiedział, że kłamię?
 — Znam cię. Czy nie jesteś tym, który walczył z Haddedibnami przeciwko ich nieprzyjaciołom?
 — Jestem tym człowiekiem.
 — Czy nie jesteś tym, który walczył z Dżezidami przeciw mutessaryfowi z Mossul?
 — Tak, mówisz prawdę.
 — Czy nie jesteś tym, który uwolnił Amada el Ghandur z więzienia w Amadijah?
 — Jam to uczynił.
 — I który wymusił na mutesselimie wypuszczenie dwóch Kurdów z Gumri na wolność?
 — Tak jest.
 Zdumiewałem się coraz bardziej. Skąd miał ten nestorjański dowódca tyle wiadomości o mej osobie?
 — Skąd wiesz o tem wszystkiem, meleku?
 — Czy nie uleczyłeś w Amadijah dziewczyny, która zjadła truciznę?
 — Tak. Wiesz i o tem?
 — Jej prababka nazywa się Marah Durimeh?

74