Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/77

 — To jej imię. Czy znasz ją?
 — Była u mnie i mówiła mi o tobie wszystko, czego dowiedziała się od twego służącego, który znajduje się tam pomiędzy jeńcami. Wiedziała o tem, że będziesz może w tej okolicy i prosiła mnie, żebym ci był przyjacielem.
 — Skąd wiesz, że to ja właśnie jestem tym człowiekiem?
 — Czyż nie opowiadałeś o was wczoraj w Gumri? Mamy tam przyjaciela, który nam o wszystkiem donosi. Dlatego wiedzieliśmy także o dzisiejszem polowaniu i o tem, że i ty masz być na niem. To też gdy leżąc w zasadzce zobaczyłem, że zostałeś w tyle, wysłałem oddział moich ludzi, żeby cię schwytali i odprowadzili, aby ci się w walce nic złego nie stało.
 Brzmiało to tak cudacznie, że trudno było uwierzyć. A jednak teraz dopiero mogłem zrozumieć zachowanie się tych ludzi, którzy nas wzięli do niewoli, chociaż poszli za daleko, zabierając nam odzież.
 — Cóż chcesz teraz uczynić? — zapytałem meleka.
 — Zabiorę cię do Lican, abyś był moim gościem.
 — A moi przyjaciele?
 — Twój służący i Amad el Ghandur będą wolni.
 — Ale bej!
 — On jest moim jeńcem. Zgromadzenie nasze osądzi go.
 — Zabijecie go?
 — Możliwe.
 — Więc nie mogę pójść z tobą!
 — Czemu nie?
 — Jestem gościem beja i jego los jest moim losem. Będę razem z nim walczyć i zwyciężę lub zginę.
 — Marah Durimeh powiedziała mi, że jesteś emirem, a więc wojownikiem walecznym. Zważ jednak, że waleczność często prowadzi do zguby, jeżeli się nie łączy z rozwagą. Twój towarzysz nie rozumiał, o czem rozmawialiśmy. Pogadaj z nim i zapytaj, co masz postanowić.
 Wezwanie to było mi bardzo po myśli, ponieważ dawało mi sposobność porozumienia się z Anglikiem. Zwróciłem się też do niego:

75