Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/78

 — Sir, znaleźliśmy przyjęcie, o jakiem marzyć nie mogłem!
 — Takie niedobre?
 — Nie, przyjazne. Melek nas zna. Stara chrześcijanka, której wnuczkę wyleczyłem w Amadijah, opowiadała mu o nas. Mamy się udać do Lican jako jego goście.
 — Well! Bardzo dobrze! Wyśmienicie!
 — Ale w takim razie postąpimy, żeby tak powiedzieć, niewdzięcznie względem beja, gdyż zostanie w niewoli i zabiją go może.
 — Hm! Niemiłe! Był dobry chłop!
 — Oczywiście! Możeby się dało umknąć stąd z nim razem.
 — Jak?
 — Jeńcy nie są skrępowani i każdemu z nich konia tylko potrzeba. Jeśli szybko się zerwą, wskoczą na konie, pasące się tuż koło nich i uciekną natychmiast, to mógłbym może zasłonić im tyły, gdyż mam powody przypuszczać, że Nestorjanie nie strzelaliby do mnie.
 — Hm! Ładny kawał! Znakomite!
 — Ale musiałoby to się stać szybko. Czy zgoda?
 — Yes! Zaczyna być zajmujące!
 — Ale nie strzelamy, sir!
 — Czemu nie?
 — Byłoby niewdzięcznością względem meleka.
 — To nas złapią!
 — Nie sądzę. Mój koń dobry, wasz także, a jeżeli tamte chabety będą nawet liche, to ucieknie się w krzaki. Czyście gotowi?
 — O, yes!
 — Uważajcie zatem!
 Odwróciłem się znów do meleka.
 — Coście postanowili? — zapytał.
 — Będziemy wierni bejowi.
 — Więc odrzucacie mą przyjaźń?
 — Nie. Ale pozwolisz nam spełnić naszą powinność. Pójdziemy teraz z tobą, lecz zapowiadam ci, że uczynimy wszystko, aby go wyswobodzić.
 Uśmiechnął się i rzekł:
 — A jeśli odejdziecie i zawołacie wszystkich nawet jego wojowników, to przyjdą przecież zapóźno, bo nas

76