Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/86

 Nie zrobili tego, natomiast porozumieli się pocichu, poczem melek powiedział:
 — Emirze, darowałeś mi życie, więc i ja nie chciałbym cię zabić. Czy pójdziesz dobrowolnie za nami?
 — Dokąd?
 — Do Lican.
 — Tak, ale tylko wówczas, jeśli mi zostawisz to, co do mnie należy.
 — Zatrzymaj wszystko!
 — Przysięgasz?
 — Przysięgam.
 Podjechałem ku nim, ale z rewolwerem w ręku, aby być przygotowanym na ewentualny podstęp. Ale melek podał mi rękę i rzekł:
 — Emirze, czy to nie było okropne?
 — Zapewne.
 — I nie straciłeś odwagi?
 — Wówczas i ja byłbym stracony. Bóg mię uchronił.
 — Jestem twym przyjacielem!
 — Ja twoim także!
 — Mimo to musisz być jeńcem moim, gdyż postąpiłeś ze mną, jak nieprzyjaciel.
 — Ale przypuszczam, że otwarcie! Co zrobisz ze mną w Lican? Zamkniesz mnie?
 — Tak. Ale jeśli mi przyrzekniesz, że nie uciekniesz, to możesz mieszkać u mnie jako mój gość.
 — Nie mogę teraz jeszcze niczego przyrzec. Pozwolisz, że się namyślę!
 — Masz na to czas!
 — Gdzie reszta twoich wojowników? Uśmiechnął się dumnie i odrzekł:
 — Chodih, myśli twej głowy były rozumne, ale mimo to odgadłem je.
 — Jakie myśli?
 — Czy sądzisz, że mogłem przypuścić, żeby bej z Gumri uciekał na koniu w góry, znane mu tak dobrze, jak mnie? On wie, że tu nie mógłby umknąć.
 — Cóż to ma ze mną wspólnego?
 — Chciałeś mnie wywieść w pole. Podążyłem za tobą, bo byłem pewny co do beja, a zarazem i ciebie mieć chciałem. Tych niewielu poszło za mną, a reszta się podzieliła i dostanie zbiegów niebawem w swoją moc.

82