Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/87

 — Będą się bronić! — wtrąciłem.
 — Nie mają broni.
 — Zemkną pieszo do lasu!
 — Bej jest zbyt dumny, aby opuścić konia, który może jeszcze biec! Niepotrzebnie naraziłeś się na niebezpieczeństwo i niepotrzebnie pozabijałeś i poraniłeś nasze konie. Chodź!
 Wróciliśmy tą samą drogą. Tam, gdzie boczna dolina uchodziła do głównej, stało kilku jeźdźców.
 — Jak poszło? — spytał ich melek.
 — Mamy, ale nie wszystkich.
 — Kogo macie?
 — Beja, Haddedihna, służącego tego chodih i dwu Kurdów.
 — To wystarczy. Czy bronili się? — Nie. Na nicby im się to nie zdało, gdyż zostali osaczeni.
 — Mamy dowódcę, a to wystarczy.
 Powróciliśmy na miejsce, gdzie poraz pierwszy ujrzałem pojmanych. Dziwiło mnie, że nie schwytano Anglika. Jak umknął i dokąd się zwrócił? Nie umiał po kurdyjsku, więc co się z nim stanie!
 Dojechaliśmy do obozowiska, zastaliśmy jeńców znowu na tem miejscu, na którem siedzieli niedawno. Byli tym razem skrępowani.
 — Czy chcesz pójść do nich, czy do mnie?
 — Najpierw do nich.
 — W takim razie proszę cię, żebyś broń wpierw odłożył!
 — Proszę cię zatem, żebym mógł być u ciebie razem z jeńcami. Na ten wypadek przyrzekam ci nie zrobić użytku z broni i nie próbować ucieczki aż do przybycia do Lican.
 — Ale dopomożesz drugim do ucieczki!
 — Nie. Zaręczam i za nich, ale pod warunkiem, że otrzymają swą własność i że nie będą związani.
 — Niech tak będzie!
 Posiadaliśmy obok siebie, większość z uczuciem zawstydzenia, żeśmy się dali nanowo złapać. Wtem zabrzmiał okrzyk zdumienia. Oto zjawił się jeździec, którego nie spodziewano się ujrzeć: master Lindsay.

83