Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/92

cych bliżej Nestorjanów, prawdopodobnie zastępca dowódcy, zbliżył się do nas.
 — Dlaczego strzelasz, chodih? — spytał.
 — Bo się muszę bronić.
 — Kto cię zaczepia? Nie widzę żadnego nieprzyjaciela.
 — Ale ja go widziałem — odrzekłem. — Leżał tam na dachu i strzelił do mnie.
 — Mylisz się, chodih.
 — Nie mylę się. To będzie brat meleka, któremu nie pomogła przestroga, więc spotkała go kara z mej strony.
 — Zastrzeliłeś go? — zapytał przerażony.
 — Nie. Mierzyłem w jego prawy łokieć i jestem pewny, że trafiłem.
 — To bardzo źle! Zajrzę natychmiast.
 Wszyscy Nestorjanie zerwali się z miejsc i pochwycili za strzelby, a my uczyniliśmy to samo. Tylko Englishman siedział jeszcze na ziemi. Usta jego zamykały się i otwierały w najrozmaitszych figurach geometrycznych, a nos, jakby nadzwyczajnie stroskany, zwisał wdół beznadziejnie.
 — Czyście przerażeni, sir? — spytałem.
 Odetchnął głęboko, wziął strzelbę i wstał powoli.
 — Master, omal mię szlag nie trafił — przyznał się szczerze.
 — Wskutek strzału?
 — O nie spowodu tego wystrzału!
 — A więc dlaczego?
 — Spowodu uderzenia, jakie otrzymałem. Nóż poleciał światami, a ten kawał baraniny palnął mię w twarz z taką siłą, jak gdyby mi dał w twarz sternik wielkiego wojennego okrętu. Patrzcie, tu mój policzek, a tu mięso na trawie!
 — Zihdi, przyjdzie do walki? — spytał Halef, rozluźniając pistolety za pasem.
 — Sądzę, że nie.
 — A gdyby nawet, to nie boimy się!
 Dzielny mały człowieczek rzucił pogardliwe spojrzenie na Chaldejczyków, którzy na razie nie wykonywali żadnych ruchów nieprzyjaznych i czekali spokojnie na wiadomość poddowódcy.

88