Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/97

mi na to. A że to nie siły dziecka, o tem przekonałeś się chyba!
 — Chodih, jesteś niebezpiecznym człowiekiem!
 — Mylisz się. Jestem człowiekiem spokojnym, ale niebezpiecznym nieprzyjacielem. Spójrz w ogień! Ten kawałek drzewa już się dopala.
 — Daj mi czas do pomówienia z bratem!
 — Ani chwili!
 — Domaga się twego życia!
 — Niech sobie przyjdzie je zabrać!
 — Nie mogę puścić cię wolno.
 — Czemu nie?
 — Gdyż powiedziałeś, że nie chcesz opuścić beja.
 — I słowa dotrzymam.
 — Jego nie wolno mi puścić. To wróg Chaldanich, a Kurdowie z Berwari przyjdą napewno, aby nas napaść.
 — Powinniście byli pozwolić im przejść swoją drogą! Przypominam ci po raz ostatni, że ten kawałek drzewa rozpada się już na popiół.
 — Więc dobrze, panie! Muszę ci być posłusznym, bo ty potrafisz swoją groźbę wykonać. Bądźcie moimi gośćmi!
 — Czy i bej także?
 — On także. Musicie mi jednak przyrzec, że nie opuścicie Lican bez mojego zezwolenia.
 — Przyrzekam.
 — Za siebie i za tamtych?
 — Tak, ale stawiam pewne warunki.
 — Jakie?
 — Wolno nam zatrzymać wszystko, co do nas należy.
 — Zgoda!
 — A skoro tylko zachowanoby się względem nas nieprzyjaźnie, to jestem zwolniony od przyrzeczenia.
 — Niech tak będzie!
 — W takim razie zgoda. Podaj nam rękę i wracaj do rannego. Czy mam go może opatrzyć?
 — Nie, panie! Widok twój rozdrażniłby go do wściekłości; znajdzie się inna pomoc. Gniewam się na ciebie, bo mię zwyciężyłeś, boję się ciebie, a mimo to cię miłuję. Zjedzcie wasze jagnię, a potem śpijcie w spokoju. Nikt wam nie uczyni żadnej przykrości!

93