Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/98

 Podał rękę nam wszystkim i powrócił do domu. Ten człowiek nie był już dla mnie niebezpieczny, a po minach reszty poznać było można, że nasze zachowanie wywarło na nich głębokie wrażenie. Świat należy do odważnych, a Kurdystan leży przecież na świecie.
 Teraz mogliśmy już bez obawy zabrać się do naszej pieczeni. Podczas jedzenia przetłumaczyłem towarzyszom moje rokowania z melekiem. Anglik potrząsnął głową z powątpiewaniem; nie podobały mu się warunki pokoju, na które ja się zgodziłem.
 — Popełniliście przecież głupstwo, sir! — rzekł.
 — Jakie?
 — Ha! Mogliście nicponia trochę mocniej podusić. Z innymi dalibyśmy sobie radę.
 — Miejcie rozum, sir Dawidzie! Ich jest za wielu na nas.
 — Przebijemy się! Yes!
 — Jeden lub dwu z nas mogłoby się może przebić, lecz reszta byłaby zgubiona.
 — Pshaw! Czy tchórz was obleciał?
 — Zdaje mi się, że nie; przynajmniej nie trafia mię szlag, jeżeli mi z przed samych ust zniknie kawałek mięsa.
 — Dziękuję za przypomnienie! Zostaniemy więc w tym Lican? Co za dziura? Miasto, czy wieś?
 — Stolica, licząca osiemkroć sto tysięcy mieszkańców, z tramwajem, teatrami, z salonem Victoria i Skatikringiem.
 — Away! Do licha z wami, jeżeli nie umiecie zdobyć się na lepsze dowcipy! Będzie to ładna dziura, ten Lican!
 — Położony bardzo pięknie nad brzegiem Cabu, ale wskutek kilkakrotnego zburzenia przez Kurdów nie można go porównać z Londynem, alibo Pekinem.
 — Zburzenia? Czy dużo poszło w gruzy?
 — Zapewne.
 — Wspaniale! Będę odkopywać, znajdować fowlingbulle i posyłać do Londynu.
 — Nie mam nic przeciw temu, sir!
 — Pomożecie mi, master. Ci Nestorjanie także. Płacę dobrze, bardzo dobrze! Well!
 — Nie przeliczcie się!

94