Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/99

 — O ile? Czy niem a tam fowling-bullów?
 — Pewnie, że nie!
 — Więc pocóż włóczycie mnie tak niepotrzebnie po tym przeklętym kraju?
 — Czy ja to czynię istotnie, czy też to wy udaliście się za mną z Mossul, całkiem wbrew mojej woli?
 — Yes! Macie słuszność! Byłem tam zbyt samotny. Chciałem mieć przygodę.
 — No, przecieżeście ją mieli i kilka innych w dodatku, więc zadowolnijcie się tem i dajcie spokój rezonowaniu, bo każę wam siedzieć tutaj i przepadniecie tak, że kiedyś dopiero odnajdę was jako fowling-bulla i poślę do Londynu.
 — Fi! Ten dowcip jeszcze gorszy! Mam dość i nie chcę ich więcej słyszeć!
 Odwrócił się i dał w ten sposób bejowi sposobność do wypowiedzenia kilku uwag. Był on bardzo posępny i milczał, teraz jednak powiedział mi szczerze:
 — Chodih, nie podobają mi się warunki, na które przystałeś.
 — Czemu nie?
 — Są dla mnie zbyt niebezpieczne.
 — Lepszych nie można było uzyskać. Gdybyśmy cię chcieli opuścić, byłoby nam lepiej, ale ty byłbyś więźniem.
 — Wiem o tem, panie, i dziękuję ci, bo okazałeś się wiernym przyjacielem, ale ja nie będę przecież niczem innem jak więźniem.
 — Nie będziesz mógł opuścić Lican; oto i wszystko.
 — Dość już i tego. Gdzie może być teraz Mohammed Emin?
 — Spodziewam się, że się udał do Gumri.
 — Jak ci się zdaje; co on może tam robić?
 — Sprowadzi twych wojowników, aby ciebie i nas wyswobodzić.
 — To właśnie chciałem usłyszeć. Przyjdzie więc do walki, bardzo zaciętej walki, a ty sądzisz mimo to, że melek będzie z nami się obchodzić jak z gośćmi.
 — Tak sądzę.
 — Z wami, ale nie ze mną!
 — Chyba słowo złamie, a wówczas postąpimy, jak nam się spodoba.

95