Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/108

—   98   —

godzinnej jeździe nadszedł samotny Bułgar, którego po ubraniu poznałem.
 Stanął na widok mego zielonego turbanu i przepuścił mnie z pełnym szacunku ukłonem. Nawet najbogatszy muzułmanin czci najuboższego, najbardziej obdartego, szeryfa. Widzi w nim potomka proroka, któremu dozwolonem było już za życia oglądać niebo.
 Zatrzymałem przed nim konia, pozdrowiłem go w odpowiedzi na jego ukłon pokorny słowami:
 — Niech Allah błogosławi miejscu, z którego w podróż ruszyłeś.
 Potem spytałem:
 — Skąd przybywasz mój bracie?
 — Droga moja zaczęła się w Radowicz — odpowiedział.
 — A dokąd dążysz?
 — Do Ostromdży, w której stanę, szczęśliwie, jeśli mi nie odmówisz swego błogosławieństwa.
 — Niechaj ci towarzyszy w pełnej mierze!
 — Czy spotkałeś wielu podróżnych?
 — Nie. Droga była tak opuszczona, że mogłem myśli swoje poświęcić bez przeszkody dobrodziejstwom Allaha.
 — Więc nie widziałeś nikogo?
 — Na gościńcu tylko jednego człowieka, a mianowicie posłańca Tomę z Ostromdży.
 — Czy znasz go?
 — Znają go wszyscy w Radowicz, gdyż on załatwia wszelkie polecenia stąd i stamtąd.
 — Czy z nim mówiłeś?
 — Zamieniłem słów kilka. Wstąpił do małej osady, którą znajdziesz niebawem tam, gdzie droga prowadzi przez rzekę.
 — Czy ty także tam odpoczywałeś?
 — Nie, gdyż czasu nie miałem.
 — Ale wiesz może, gdzie zajeżdża posłaniec w Radowicz?
 — Chcesz go odnaleźć?
 — Gdyby się dało.
 — Nie zajeżdża do chanu, jak ci się może zdaje, lecz