Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/114

—   104   —

 — Dostaniesz suchot z gadania, a nie nawrócisz nikogo.
 — Co się ma stać, to się stanie. Wszystko jest zapisane w księdze żywota.
 — Znasz dobrze, jak się zdaje, tę księgę.
 — Allah ją zna i on ją czyta jedynie. Mam nadzieję, że kilku mieszkańców Skopii jest w niej zapisanych.
 — Ja bardzo wątpię. Podobno jest tam wielu Skipetarów, a oni do niczego.
 — Niestety i do moich uszu to doszło.
 — Że Skipetarzy do niczego?
 — Tak jest.
 — Jakżeż to?
 — Szejtan ich opętał. Nie znam ich, ale powiadają, że są to sami złodzieje, zbóje i mordercy. Piekło jeszcze dla nich zbyt łagodne.
 — Czy jeszcze nigdy nie widziałeś Skipetara?
 — Nie miałem jeszcze nieszczęścia spotkać któregoś z tych grzeszników — odpowiedziałem z westchnieniem, robiąc przy tem możliwie dobroduszną minę. Oni natomiast trącili się pod stołem nogami i cieszyli się widocznie moją głupotą.
 — A nie boisz się ich nic? — pytał dalej.
 — Dlaczego miałbym się bać? Czy mogliby uczynić, zemną coś innego jak to co mi już przeznaczone?
 — Hm! Jedziesz do kraju Skipetarów... a jeśli cię napadnie taki rozbójnik?
 — Szkoda byłoby zachodu. Oto mój cały majątek! Rzuciłem na stół sześć piastrów i powiedziałem prawdę, gdyż nie miałem więcej przy sobie. Resztę u Halefa zostawiłem.
 — No, to rzeczywiście dużo ci zabrać nie mogą, ale potrzeba ci pieniędzy na drogę.
 — Pieniędzy? Naco?
 — Aby żyć.
 — Do tego nie potrzebuję niczego. Czy prorok nie nakazał gościnności?