Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/116

—   106   —

 — Naprawdę? I mówiłeś z nimi?
 — Ze wszystkimi czterema!
 — Czy poznałbyś ich, gdyby cię teraz spotkali?
 — W tej chwili.
 — To dobrze, bardzo dobrze. Czekamy właśnie na nich, bo musimy z nimi pomówić. Ponieważ jednak nie widzieliśmy ich nigdy jeszcze, moglibyśmy się pomylić... Czy pokażesz ich nam, gdy nadjadą?
 — Bardzo chętnie, jeśli nie będzie trzeba czekać zbyt długo.
 — Przecież masz czas!
 — Nie; muszę jutro stawić się w Skopii.
 — Zabawisz tu najwyżej trzy godziny.
 — O to dla mnie zadługo.
 — Zapłacimy ci.
 — Zapłacicie? O to zmienia postać rzeczy. Ileż chcecie zapłacić?
 — Pięć piastrów za czas, który upłynie do ich przyjazdu.
 — A jeśli wcale się nie pokażą, albo tak późno, że nie będę mógł jechać dalej z powodu ciemności?
 — To zapłacimy tu za ciebie nocleg i jedzenie.
 — No, to zostanę, ale musicie mi zaraz dać tych pięć piastrów.
 — Szeryfie, czy sądzisz, że nie mamy pieniędzy?
 — Nie, lecz sądzę, że ja ich nie mam i dlatego chciałbym coś dostać.
 — Tę drobnostkę możemy ci z łatwością z góry wypłacić. Masz!
 Rzucił na stół dziesięć piastrów, a kiedy nań spojrzałem zdumiony, rzekł pogardliwie:
 — Weź je, jesteśmy bogaci! Mieli istotnie dość pieniędzy, bo woreczek był duży i brzmiał zeń dźwięk złota.
 Zaczęto mię teraz wypytywać o moją osobę. Musiałem dokładnie opisać siebie i mych towarzyszy i zapewnić, że byłem świadkiem tego, iż się kule wcale ich nie chwytają.