Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/117

—   107   —

 Opowiedziałem wszystko, jak się stało, poczem spytał mnie jeden ze Skipetarów.
 — Czy nie wiesz, kiedy ci czterej wyruszą?
 — Byłem przytem, jak jeden z nich się wyraził, że około południa.
 — I myśmy o tem słyszeli, ale sądzimy, że mimoto nie nadjadą.
 — Czemu nie?
 — Boją się.
 — O, ci obcy nie wyglądają jak ludzie, którzyby się obawiali. Kogożby zresztą?
 — Skipetarów.
 — Nie przypuszczam. Przecież ja sam nie czuję trwogi przed nimi, a cóż dopiero ci czterej. Gdybyście tylko broń widzieli jednego z nich!
 — Słyszałem o tem. Miano mu jednak powiedzieć, że się Skipetarzy na nich zaczają.
 — Nic mi o tem nie wiadomo. Słyszałem tylko o dwu rozbójnikach.
 — A zatem przecież! Co wiedzą o tem?
 — Że stary Mibarek wynajął dwu rozbójników do zamordowania wszystkich czterech.
 — A skąd ty masz tę wiadomość?
 — Z podsłuchanej rozmowy.
 — Dyabli! Coza nieostrożność! Czy znali nazwiska zbójów?
 — Nie. Zdaje mi się, że ich wogóle nie znają.
 — A co nato ci czterej?
 — Śmieją się.
 — Allah w’ Allah! Śmieją się? — wybuchnął. — Śmieją się z tych, którzy na nich mają napaść?
 — Tak; z kogóżby zresztą? — Sądzę, że jeśli w tym wypadku idzie o prawdziwych Skipetarów, to się tym obcym śmiać odechce niebawem.
 — Wątpię?
 — Co? Wątpisz? Czy sądzisz, że Skipetarzy to chłopcy bezsilni?