Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/118

—   108   —

 — Mogą być silni, jak chcą, ale tym czterem nie poradzą, bo się ich kula nie ima.
 — Kula się nie ima? Do stu piorunów! Nie wierzyłem w to nigdy i uważałem to zawsze za głupią bajkę, żeby się można zrobić odpornym na działanie kul. Czy ty sam to widziałeś dokładnie?
 — Bardzo dokładnie; stałem tuż przy tem.
 — Kule go nie trafiały, a on chwytał je nawet?
 — Ręką. Gdy potem strzelano temi samemi kulami, przebijały deskę.
 — To prawie nie do uwierzenia!
 — Ale było przytem przeszło pięciuset ludzi, którzy na to patrzyli i kazali sobie kule podawać.
 — W takim razie trzeba uwierzyć. Gdybym mógł tej sztuki dokazać, zjadałbym codzień cały Koran.
 — Zdaje się, że tu nie tylko o to chodzi. Są tam w grze jakieś tajemnice.
 — Bezwątpienia. Dałbym dużo zato, gdyby mi je kto wyjawił.
 — Tego ci żaden nie zdradzi.
 — Hm! A może przecież.
 — Nie wierzę w to.
 — Znam jednak dwie osoby, które mogłyby się o tem dowiedzieć.
 — Kto taki?
 — Ci rozbójnicy, którzy się na nich zaczają.
 — O, ci chyba już najmniej!
 — Ty tego nie rozumiesz, chociaż jesteś szeryfem. Przypuszczam, że Skipetarzy darują jednemu z tych obcych życie pod warunkiem, że zdradzi im tę tajemnicę.
 — Zapominasz przytem o rzeczy najważniejszej — rzekłem z chłodnym spokojem.
 — Cóż to takiego? — spytał pośpiesznie.
 — Że ci ludzie nie boją się wcale Skipetarów; kula się ich nie ima, jak to sami przyznacie.
 — Musimy to przyznać oczywiście, gdyż słyszeliśmy o tem z ust zupełnie wiarogodnych. Ale czy są także odporni na cięcia i pchnięcia?