Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/120

—   110   —

 — W izbie.
 — Zobaczę!
 To rzekłszy, wstałem i podszedłem ku drzwiom.
 — Stój! Dokąd? — krzyknął jeden z nich.
 — Do gospodarza.
 — Idź tędy do okiennicy!
 Odgadłem zaraz, że nie chcieli pozwolić na to, żebym sam z gospodarzem rozmawiał. Poszedłem więc kulejąc do okna i wsunąłem głowę. Płacz nie ustawał.
 — Konakdży — gospodarzu! — zawołałem.
 — Tu — odpowiedział głos męski.
 — Kto tu tak płacze?
 — Moja córka.
 — Dlaczego?
 — Zęby ją bolą.
 — Ile ma lat?
 — Dwanaście.
 — Byłeś u cyrulika, albo hekima?
 — Nie, jestem za biedny.
 — Więc ja pomogę; wejdę zaraz.
 Aladży słyszeli każde słowo. Gdy teraz zwróciłem się ku drzwiom, powstali i poszli za mną.
 Izba wyglądała nader ubogo, nawet wedle pojęć tamecznych. Nie było w niej nikogo prócz gospodarza i pacyentki, skurczonej i płaczącej w kącie.
 Oberżysta siedział na zydlu, łokciami na kolanach oparty i nie patrzył na nas.
 — Więc ty jesteś gospodarzem? — spytałem go. — Gdzie gospodyni?
 — Nie żyje — odrzekł ponuro, nie patrząc na mnie.
 — Żal mi ciebie. Czy masz jeszcze więcej dzieci?
 — Jeszcze troje mniejszych.
 — Gdzie one?
 — Nad rzeką.
 — Coza nieuwaga! Dzieci nie zostawia się nad wodą bez dozoru.
 Teraz podniósł głowę i spojrzał na mnie. Czyżby nie spodziewał się takiego współczucia?