Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/121

—   111   —

 — Czemu nie zabierzesz ich do siebie? — spytałem w dalszym ciągu.
 — Nie mogę.
 — Z jakiego powodu?
 — Wyjść mi nie wolno.
 — Któż ci zabronił?
 Rzucił posępne spojrzenie na Aladżych, przyczem zauważyłem, że mu jeden z nich palcem pogroził. Udałem, że nic nie widzę, podszedłem do kąta, przemówiłem kilka słów do małej i zaprowadziłem ją pod okno.
 — Chodź tu! — prosiłem łagodnie, aby jej zaufanie obudzić. — Ja ci zaraz ten ból odejmę. Otwórzno usta i pokaż ten ząbek!
 Zrobiła to bez wahania. Po zębie trudno było co poznać. Mógł to być ból reumatyczny, na który nie znałem środka. Wiedziałem jednak z doświadczenia, jaki wpływ ma urojenie szczególnie u dzieci. Przedewszystkiem płacz musiał umilknąć.
 — A teraz zamknij usta i odpowiadaj, ruszając głową! — rzekłem. — Czy boli jeszcze?
 Skinęła głową.
 — A teraz uważaj! Przyłożę ci na chwilę moją dłoń do twego policzka i ból zniknie.
 Przysunąłem do siebie głowę pacyentki, przyłożyłem jej dłoń do policzka i pogłaskałem kilka razy. Nierozumiem się wprawdzie na magnetyzmie, lecz zdałem się na wyobraźnię dziecka i to łagodzące uczucie, jakie sprawia ciepła ręka, dotykająca bolącego policzka.
 — No, czy już nie boli? — zapytałem po chwili.
 Skinęła głową.
 — Wcale nie?
 — Tak wcale! — odrzekła z rozpromienionem obliczem i uśmiechniętemi wdzięcznie oczyma.
 — Nie mów teraz i oddychaj nosem jeszcze przez kilka chwil, a ból już nie wróci.
 Wszystko to było takie proste i rozumiało się samo przez się; mimoto, kiedy chciałem wyjść, zbliżył się do mnie gospodarz, ujął mię za rękę i rzekł: