Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/131

—   119   —

 — Powalił? Dlaczego?
 — Dlatego, że go zbeształem za to, iż zadługo bawił.
 — A do wszystkich dyabłów! Człowiecze, na co ty sobie pozwalasz? Czy mam cię zmiażdżyć?
 Porwał mię za pierś i potrząsnął mną. Obrona nie leżała w roli szeryfa, ale dawać się chwytać i sobą potrząsać, to w smak mi nie było. Chwyciłem go także za pierś, pociągnąłem go najpierw ku sobie, a potem tak nagle odepchnąłem na całą długość ramienia, że musiał mnie puścić. Naraz schyliłem się nieco, objąłem rękami całego na wysokość brzucha, podniosłem błyskawicznym ruchem w górę i rzuciłem na ziemię.
 Leżał przez chwilę osłupiały z bezmiernego zdumienia, ale zerwał się i wyciągnął za mną obie ręce.
 — Czy jeszcze raz? — zapytałem, odstępując wstecz kilka kroków.
 Rozgniewałem się. Być może, że moje oczy nabrały teraz innego wyrazu, niż przystało oczom namaszczonego szeryfa, bo Aladży odskoczył, wytrzeszczył na mnie oczy i zawołał:
 — Człowiecze, tyś olbrzym!
 Pochyliłem głowę i odrzekłem głosem pokornym:
 — Tak widocznie napisane w księdze żywota. Ja na to nic nie poradzę.
 Obydwaj wybuchnęli głośnym śmiechem.
 — Wiesz co, Bybar, ten gap nie przeczuwa nawet, jakie ma siły — rzekł Sandar.
 Bybar jednak przypatrywał mi się z niedowierzaniem od czoła aż do pantofli i odrzekł:
 — To nietylko siła olbrzymia; on ma także wprawę. Ten chwyt można naśladować tylko po długiem ćwiczeniu. Szeryfie, gdzieś ty się tego nauczył?
 — U wyjących derwiszów w Stambule. Biliśmy się w wolnych godzinach.
 — Ach, tak! Przypuszczałem już, że jesteś całkiem ktoś inny niż ten, za którego się podajesz. To twoje szczęście, gdyż jeślibyś chciał nas oszukać, życie twoje