Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/133

—   121   —

 Oglądnąłem się i ujrzałem ku mej radości Omara, jadącego samotnie. Zauważyli więc moją kartkę i przeczytali.
 Nadjechał powoli z głową spuszczoną, jakby pogrążony w zadumie. Nie spoglądał na prawo, ani na lewo.
 — Spróbujemy? — zapytał Bybar, wskazując na strzelbę.
 — Nie — odrzekł Sandar. — On nic niema, widać to po nim.
 Nie wstydzili się wcale mówić w mojej obecności o swojem rzemiośle.
 Omar przejechał, nie spojrzawszy w górę. Poznał, że to najlepsze.
 W pewien czas rzekł Sandar:
 — O, znowu jeden!
 — Także taki bez niczego!
 — Ale czyż wszystkich przepuścimy?
 — Teraz tak. Zważ, że usłyszą nasze wystrzały.
 — Wszak Skipetarzy tutaj ukryci — wtrąciłem naiwnie. — Poznają, że tu jesteśmy, by im przeszkodzić w napadzie.
 — Głupiec! — zaśmiał się do mnie Sandar.
 Teraz przejeżdżał Osko. Udał także człowieka, nie troszczącego się o nic. Wygląd jego zewnętrzny nie świadczył wcale o bogactwie i dlatego przejechał szczęśliwie.
 Teraz miał Halef nadjechać. Co do niego miałem powód do obaw. Mogli strzelić do niego, aby zabrać wspaniałego ogiera. Nie dopuściłbym wprawdzie do tego i prędzej poczęstowałbym kulą każdego z nich, ale lepiej było tego uniknąć. To też usiłowałem odwrócić ich uwagę. Śledziłem ukradkiem, lecz pilnie, załom drogi, z poza którego miał się Halef wychylić. Wtem ujrzałem go wybiegającego. Oni nie zauważyli go jeszcze, kiedy powstałem.
 — Dokąd? — spytał mnie Sandar szorstko.
 — Do mego konia. Czy nie słyszysz, że się znów niepokoi?