Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/142

—   130   —

wiesz, dowiedzą się o tem Skipetarzy i dalej będą ścigać tych zacnych ludzi.
 — Ja nie zdradzę tego nikomu. Halefie, daj staruszkowi bakszysz!
 Hadżi dobył sakiewki i rzucił mu coś na podołek. Stary poskrobał się w zapadły policzek i stwierdził:
 — Panie, jesteś potomkiem proroka; chciałbym ci bardzo usłużyć, lecz mi nie wolno. Zabrania mi tego sumienie, gdyż przyrzekłem milczenie. Zabierz w ięc swoje pieniądze!
 — Zatrzymaj je, ponieważ widzę, iż jesteś ubogi. Czekałeś tu snać na Skipetarów, którzy mają tędy przejeżdżać.
 — Tak, panie.
 — Ilu Skipetarów przybędzie?
 — Czterech. Jeden z nich ma mieć długie buty na nogach, dużą ciemną brodę i jechać na karym ogierze. Czy ten koń to arabczyk?
 — Tak jest.
 — Tak przypuszczałem i dlatego wziąłem was za owych morderców.
 — Któż ci powiedział, że Skipetarzy nadjadą?
 — Hm! Tego mi zdradzić nie wolno.
 — Jesteś bardzo zamknięty w sobie.
 — Nie milczałbym może, ale macie ze sobą coś, co mi jest podejrzane.
 — Tak? Cóż to takiego?
 — Te długie buty, przypięte do siodła. Czarny koń jest, buty także widzę. Brakuje tylko tego, który ma siedzieć na karym i w butach na nogach. Gdybyś nie był błogosławionym potomkiem proroka, którego... ach, tam powraca on!
 Ugorem szedł młody człowiek, zmierzając wprost do domku.
 — Kto to jest?
 — Mój syn, który był przewodnikiem... o Allah, mnie o tem mówić nie wolno!
 Zacząłem się domyślać, o co chodziło. Mibarek wi-