Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/148

—   136   —

 — To ten sam, który ja mam na myśli!
 — A więc ten gospodarz jest twoim szwagrem?
 — Tak, to mąż mojej siostry, która niedawno umarła.
 — Ja zajechałem był do niego.
 — Więc widziałeś go i mówiłeś z nim?
 — Tak. Więc to tego biedaka okradli? Kiedy tam byłem, stał jakiś koń poza domem.
 — To ten drugi. Szwagier miał dwa konie i dwa siodła, jedno pod jeźdźca, drugie pakunkowe.
 — Czy nie opowiadali nic o dwu jeźdźcach, których spotkali?
 — Owszem, wspominali o tem, ale nie mogłem z tego nic pojąć. Mówili o dwu srokaczach, a to są konie nie ludzie.
 — W tym wypadku jedno i drugie, ludzie i konie.
 — Srokacze miały napaść na kogoś i zabić go potem.
 — To nas.
 — Was, panie? Zaco?
 — Z zemsty. Ci Srokacze to dwaj osławieni Skipetarzy, żyjący tylko z rabunku. Nadano im tę nazwę, ponieważ jeżdżą na dwóch srokaczach.
 — A więc to tak jest! A ci Skipetarzy nie zaczaili się na was?
 — Właśnie, że tak.
 — Ależ wy się tu znajdujecie! Czyście im umknęli?
 — Podstępem w ten sposób, że ja się przebrałem. Spotkałem ich u twego brata i spędziłem z nimi kilka godzin. Teraz jednak dowiedzą się, że ich w pole wywiodłem i będą nas szukali.
 — Może przyjdą i tutaj?
 — To możliwe.
 — Jeśli o was spytają, czy im powiedzieć?
 — Nie chcę cię nakłaniać do kłamstwa. Powiedz, że byliśmy tutaj i że pojechaliśmy do Radowicz. To jednak, co tu teraz mówimy, zachowaj w tajemnicy.
 — Nie, panie, nie dowiedzą się ani słowa.
 — Opowiadaj więc dalej!
 — Usłyszałem zatem, że zabrali szwagrowi konia