Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/154

—   142   —

 — A, to zaiste cudowny lekarz! Ale musimy się jeszcze umówić o bakszysz, który ci się będzie należał.
 — A to zaco, panie?
 — Zato, że nas zaprowadzisz do Taszkoj.
 — Panie, ja nic nie wezmę!
 — A ja nie chcę za darmo!
 — Jużeście nas obdarzyli.
 — To były dary, a tamto sobie zapracujesz. Nie mięszaj tych rzeczy!
 — Ależ ja nie mogę żądać od ciebie pieniędzy. Jabym się wstydził!
 — No, dobrze. Nie będzie to wynagrodzenie, lecz bakszysz. Dam to twojemu ojcu.
 Kazałem Halefowi podać sobie sakiewkę i skinąłem na starego. Ujrzawszy pięćdziesiąt piastrów w swych pokrzywionych palcach, omal zmysłów nie postradał z radości i chciał mi zwrócić większą część pieniędzy.
 — Nie przyjmę ani piastra — rzekłem stanowczo.
 — Nie wiem, jak ci mam dziękować — odpowiedział. — Oby się hekimowi udało uzdrowić twoją nogę jak najrychlej!
 — Miejmy nadzieję, ale powiedz mi, kufedżi, jak się nazywa ten sławny lekarz?
 — Imię jego Czefatasz.
 — Biada mi! Jeśli jego leczenie odpowiada nazwisku, to dziękuję za jego pomoc.
 Czefatasz znaczy tyle co męczyciel.
 — Nie obawiaj się! — pocieszał mnie koszykarz. — Nie przyłoży ci do nogi swojego imienia, lecz plaster, a na tem zna się wyśmienicie.
 — To chodź, skoro już chcesz iść z nami! Schował sobie coś do przekąszenia na drogę i ruszyliśmy. Za kwadrans byliśmy w mieście. Przewodnik poprowadził nas przez otwarty bazar na ulicę, a potem przez bramę na szeroki, czysto utrzymany, dziedziniec. Halef udał się z nim do gospodarza, ja zaś pozostałem na siodle, aby nie natężać nogi zbytecznem chodzeniem.
 Niebawem sprowadzili obaj gospodarza, który oświad-