Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/157

—   145   —

 — Do kogoż jestem tak podobny?
 — Do pewnego nieżyjącego effendi.
 — Ach! I kiedyż on umarł?
 — Dziś w drodze.
 — To smutne, jeżeli wierny ginie w drodze. Jego krewni nie mogą w takim razie odmówić nad nim sury śmierci. A na co umarł?
 — Został zamordowany.
 — To okropne! Czy widziałeś jego zwłoki?
 — Nie, panie.
 — A kto go zamordował?
 — Niewiadomo. Leżał w lesie na drodze stąd do Ostromdży.
 — Przez ten las i ja też przejeżdżałem. Dlaczegóż nic nie słyszałem o morderstwie? Czy chciano go obrabować?
 — Nie. Miało się to stać z zemsty.
 — Pewnie krwawa zemsta?
 — Nie, inna. Ten nieostrożny człowiek wywołał w Ostromdży poprostu rewolucyę, podjudził jednych ludzi przeciwko drugim, a wieczorem podpalił dom pobożnego człowieka.
 — To oczywiście zbrodnia, której mu Allah nigdy nie przebaczy.
 — O, ten człowiek nie wierzył w Allaha. Był to giaur, chrześcijanin, jedzący świńskie mięso.
 — W takim razie piekło go pochłonie.
 — Z zemsty urządzono nań zasadzkę i zabito go.
 — Czy sam był?
 — Nie. Miał trzech towarzyszy.
 — A gdzie oni?
 — Zniknęli. Zdaje się, że i oni ponieśli śmierć.
 — A gdzie zabrano jego zwłoki?
 — Tego nie wiem.
 — To szczególne! I ja jestem podobny do tego niewiernego?
 — Masz całkiem jego postać i oblicze, tylko twoje włosy i wąsy są znacznie krótsze i jaśniejsze od jego.