Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/159

—   147   —

któremi weszli właśnie Osko, Omar i Halef. Posłaniec zdrętwiał z przerażenia, gdyż teraz dopiero mnie poznał. Po chwili jednak zawołał:
 — Muszę odejść, czemprędzej odejść! Mam jeszcze do załatwienia pilne sprawy.
 Poskoczył ku drzwiom, lecz w tej chwili uchwycił go już Halef za kołnierz.
 — Czemu chcesz nas tak prędko opuścić, drogi przyjacielu? — spytał przyjaźnie.
 — Bo mam jeszcze dużo do roboty w mieście.
 — Zdaje mi się, że załatwiasz polecenia tylko stamtąd tu. Zabierasz więc także rzeczy stąd do Ostromdży?
 — Tak; nie zatrzymuj mnie!
 — Mógłbyś i odemnie coś zanieść.
 — Do kogo?
 — Napiszę ci to.
 — Co takiego?
 — Pozdrowienie, tylko pozdrowienie.
 — Chętnie je wezmę, ale puść mnie już teraz!
 — Nic z tego. Musisz jeszcze zaczekać, bo trzeba ci pozdrowienie napisać i adres do tego.
 — Czy to długo potrwa?
 — Wcale niedługo. Z takimi przyjacielskimi listami nie robię wiele zachodu. Nie potrzebuję ani papieru, ani atramentu, ponieważ piszę na niewygarbowanym pergaminie. Zapłatę dla posłańca dodaję zaraz do tego. Ołówek mam w stajni. Będziesz musiał tam się potrudzić ze mną, kochany Tomo. Chodź więc.
 Posłaniec przypatrzył się małemu badawczo. Nie dowierzał pokojowemu usposobieniu, chociaż Halef odzywał się tak życzliwie. Wyszedł z nim jednak, a Osko i Omar za nimi, uśmiechając się skrycie.
 Z mego miejsca mogłem przez otwarte i szyb pozbawione okno objąć okiem cały dziedziniec. Widziałem, jak wszyscy czterej zbliżyli się do stajni, poczem zniknęli za drzwiami, które się za nimi zamknęły.
 W krótką chwilę potem usłyszałem jakby zdaleka głosy, które dzisiaj rozbrzmiewają tylko w Chinach