Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/163

—   151   —

 — Pokaż język!
 To było jeszcze ładniejsze! Usłuchałem go jednak i pokazałem. Przypatrzył mu się, pomacał, posunął koniec w jedną i drugą stronę i zauważył, kiwając głową:
 — Niebezpieczne zwichnięcie!
 — Ale niecałkowite!
 — Cicho! Widzę to na języku! Od kiedy zwichnięta?
 — Trzy godziny, najwyżej cztery.
 — O to zanadto długo! Może łatwo nastąpić zakażenie krwi!
 Omal nie roześmiałem mu się w oczy. Powściągnąłem się jednak i zdziwiłem się tylko, że określenie „zakażenie krwi“ znalazło już prawo obywatelstwa w języku tureckim.
 — Ból? — pytał dalej.
 — Można wytrzymać.
 — Apetyt?
 — Mocny i wszechstronny.
 — Bardzo dobrze, bardzo dobrze! Przetrzyma się. Pokazać nogę!
 Przykucnął. Ponieważ jednak nie było mu wygodnie, usiadł całkiem obok naczynia z wodą, ja zaś położyłem mu z zaufaniem na podołku nogę, ociekającą wodą.
 Dotknął jej najpierw lekko, a potem silniej końcami palców, skinął głową i zapytał:
 — Czy krzyczysz naw et przy małym bolu?
 — Nie.
 — Bardzo dobrze! Nastąpił jeden szybki chwyt, silne szarpnięcie i lekki chrzęst w stawie — potem lekarz łypnął na mnie okiem i zapytał:
 — No, jak było?
 — Bardzo przyjemnie.
 — Więc jesteśmy gotowi.
 — Całkiem?
 — Nie. Jeszcze tylko obwiązać.