Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/164

—   152   —

 Jako chirurg był to w każdym razie dzielny człowiek. Kto wie, ileby mnie inny namęczył, aby tylko nadać pozorów większego niebezpieczeństwa i wymóc wyższe honoraryum.
 — Czem zawiniesz?
 — Szynami. Gdzie jest drzewo?
 — Nie chcę.
 — Czemu nie?
 — To do niczego.
 — Do niczego? Chcesz może szyn srebrnych, albo złotych, wysadzanych brylantami?
 — Nie. Chcę bandażu z gipsu.
 — Gipsu? Czy oszalałeś? Gipsem wyprawia się ściany i mury, ale nie nogi!
 Tu była jego słaba strona. Ale cóż, znajdowałem się przecież w Turcyi.
 — Z gipsu robi się także doskonałe opatrunki.
 — Chciałbym to widzieć.
 — Możesz zobaczyć. Posłałem po gips.
 — Jak to zrobisz?
 — Zaczekaj na to.
 — A jeżeli gipsu nie dostaniesz?
 — To zrobię opatrunek z karuku.
 — Karuku? — krzyknął. — Chcesz ze mnie głupca zrobić?
 — Nie.
 — Nie spodziewaj się tego!
 — O gdyby mi się tylko zechciało! — zaśmiałem się.
 — Co? Ja jestem uczonym!
 — Ja także.
 — Co studyowałeś?
 — Wszystko! — odrzekłem krótko.
 — A ja trzy razy tyle! Znam nawet pierwsze dyspensatoryum Zabura Ibn Zaheli!
 — A ja mam w głowie cały medyczny słownik Abd Al Meszyda!
 — Ja go mam nietylko w głowie, lecz w całem ciele